In 1938 was Pa van der Steur een beroemd man in Indië. Iedereen kende zijn tehuis, waar hij kinderen van militairen in opving. Hij had ook logerende kinderen. Het was dus een tehuis, geen weeshuis.  Al tientallen jaren leidde hij het tehuis, met medewerkers. Dat moet een hele zorg zijn geweest, om de boel draaiende te houden. Want iedereen keek naar hem, voor alles.

In het Soerabaiasch Handelsblad van dinsdag 26 april 1938 stond een interview met Pa. Wat hij zegt en hoe typeert hem: de nadruk op geld nodig, de groei van het tehuis en het blijvende groei van het aantal kinderen. Feitelijk is het crowdfunding via de krant. In mijn biografie van Pa ga ik ook in op zijn zorg voor militairen, want daarvoor ging hij eigenlijk naar Indië.

Pa vertelt dat hij voor zo'n duizend kinderen zorg draagt, wat een enorm aantal is om dagelijks te voeden en te kleden. Wat hij niet direct zegt, is dat zijn tehuis meer is dan een groot huis. Hij beheert een vastgoedcomplex met eigen opleidingen, een kerk met toebehoren, loodsen en slaapzalen. En hij is inmiddels zelf godsdienstleraar, zonder dat hij een specifieke richting benoemt. Zijn preken zijn helaas niet bewaard gebleven. Wat hier dus bestond, was een mini-samenleving in de koloniale samenleving.

Van der Steur  vertelt over de groei van zijn tehuis en iedereen die de krant las, begreep dat hij voortdurend geld nodig had, ook uit Nederland: “In 1903 ging ik naar Holland, maar ik was na een afwezigheid van enkele maanden reeds terug omdat ik hoorde dat het in Indië niet naar wensch ging. Tijdens mijn verblijf In Nederland werd ik in audiëntie ontvangen door den toenmaligen minister van koloniën en ook door de Koningin-Moeder, met wie ik ruim twee uren heb zitten praten. Ik wist in Holland ook het geld bijeen te krijgen voor den bouw van een nieuwe zaal.”

Zo ging het. Van Gouverneur-Generaal Van Heutsz kreeg hij structurele subsidie voor 400 kinderen, en zo bouwde Van der Steur verder.

Na al die jaren is het archief dat Pa van zijn kinderen bijhield bewaard gebleven. Het  ligt in de universiteitsbibliotheek Leiden. Het is alleen toegankelijk voor nazaten. Maar er zijn twee waarschuwingen die ik nu geef. Ten eerste, niet van elke pupil is er een dossier. Ten tweede, is er wel een dossier met documenten, dan vertellen die soms een ander verhaal dan in de familie is verteld. Dat kan moeilijk zijn. Maar ook helderheid brengen.

https://www.indischeschrijfschool.nl