We zijn een vreemd volk, wij mensen die van poezen en katers houden. Vooral de vrouwen, waartoe ik behoor. Dat is waar, weet ik nu mijn boek is verschenen over het leven met mijn kater Bert.  Vreemd, dat is juist goed.

Simpel voorbeeld. Als ik wakker werd door nachtelijk katergesnurk, dan werd ik daar gelukkig van. Ach, wat slaapt hij heerlijk, wist ik meteen. Een warmte doortrok mijn hart.

Maar werd ik eerder wakker gesnurkt door verkering, dan voelde ik iets heel anders, wat altijd resulteerde in het besef dat ik iets aan de politie uit zou moeten leggen over een hoofd onder een kussen.

Wanneer ik hier iets over zeg tijdens een lezing, zie ik lachende gezichten knikken. Herkenning. En een besef, zo zijn wij, mensen die van dieren houden, we ervaren omvoorwaardelijke liefde, ongeacht wat het dier in kwestie doet of laat.

Misschien is dat het grootste geschenk dat een huisdier ons geeft. Het besef dat we zo kunnen liefhebben. Daardoor zijn we een beter mens, al zeg ik dat voorzichtig, want het is een zwaar moreel oordeel, en in het algemeen is het goed dat ik niet ga over het Laatste Oordeel.

Van kater Bert heb ik meer geleerd. Dat het gaat om elkaar nabij zijn, dus daarvoor hoefde hij niet noodzakelijk op schoot te komen. En dat we beiden moeite hadden met monteurs in huis, maar ik moest voor hem sterk zijn en dat kon ik ook. Maar ik leerde vooral dat mijn eigenlijke echte leven samen met hem was, elke dag en nacht dat we samen waren, ongeacht wat ik ook deed buitenshuis aan lezingen geven en boekpresentaties.  Kostbare tijd.

Dat zie ik wel anders in het Wassenaarse bos, waar ik graag kom. Daar rennen blije honden, ze vinden een tak die ze aan hun baas willen laten zien. Maar die baas kijkt op de telefoon. Berichtjes hier en daar, dat vindt de baas veel belangrijker dan een compliment geven aan de blije hond die zijn vreugde wil delen. Ik kan daar slecht tegen. Dan wil ik die telefoon afpakken en in het water gooien, en de baas door elkaar rammelen en roepen over hoe eindig het leven samen is.

Maar dat heb ik tot dusver nog niet gedaan.

Bert en ik hadden negen jaar samen. Hij kwam toen ik in de rouw was, zelf had hij angstklachten. We waren een onmogelijke combinatie op papier, maar toch vonden we elkaar in een grote liefde.  Hoe die bloeide en stand hield, was een boek waard. Schrijven is blijven. 

Bestelinformatie:  https://www.boekenbestellen.nl/boek/saame