Twee keer niks blijft niks. Dat schreef mijn vriend en oud collega Michel van Elck over de fusie tussen Groen Links en de PvdA in onze stad. Ik had me eigenlijk voorgenomen om politieke debatten uitsluitend in de raadzaal te voeren, maar soms is het moeilijk om me te beheersen.

In het AD van een paar dagen geleden werd de fusie met veel tamtam aangekondigd. Het belangrijkste doel was niet het groen in de stad, onderwijs, cultuur of verminderen cameratoezicht. Dit keer lieten ze zich niet leiden door hun bazen in Den Haag, maar kwamen ze met een lokaal punt: Leefbaar Rotterdam wegblazen. Zo typerend voor die nieuwe fusie partij. Je niet richten op je eigen “kracht”, maar vooral vertellen waar je tegen bent.

Eigenlijk verwacht je dat een fusie iets positiefs voortbrengt, maar het ziet er dus somber uit. Volgens de zogenaamd progressieve dames en heren heeft onze stad dus maar één probleem: onze kiezers. Zodra ze ook maar één stem meer hebben, maken ze die graag monddood.

Laat ik nu vast zeggen, dat onze kiezers ons trouw zullen blijven. Ik ben veel op straat (kom nooit iemand van links tegen) en kan zo de stemming een beetje peilen en de Rotterdammers hebben veel te vragen en hebben op zijn Rotterdams overal commentaar op, maar over het verwijderen van mijn partij heb ik ze niet gehoord. Integendeel zelfs.

Maar we zitten wel met het feit dat onder aanvoering van “rooie Co” zijn partij zich heeft overgeleverd aan de yuppen van Groen Links. Rooie Co is dus groen geworden. Als je rood en groen mengt krijg je bruin, dus ik denk dat ie wel snel 100% groen gaat worden. Zijn partij wordt met huid en haar opgevreten.

Ik vind het toch wel wat dat ik als gemeenteraadslid de ondergang van de ooit zo belangrijke PvdA heb mogen meemaken.

Laat ik voorop stellen dat de stad bij de wederopbouw veel aan die partij te danken had. Volgens de kenners en geruchten op het stadhuis begon de neergang na de komst van een burgemeester, die vooral zichzelf belangrijk vond en soms te diep in het glaasje keek. Veel leden verlieten, toen de oorspronkelijke arbeiderspartij. We weten, waar ze uiteindelijk terecht kwamen, nadat Fortuyn zich met politiek ging bemoeien.

Met Groen Links is het anders. Was ooit een toevluchtoord voor oud communisten. Nu groene hemelbestormers, die keihard achter Judith, het rattenvrouwtje van Rotterdam rijden met hun elektrische bakfietsen. Die in hun vrije tijd honderden mensen verschrikkelijk boos maken door namens Exinction Rebellion wegen te blokkeren en hard werkende mensen van hun werk te houden.

Nu ik er over nadenk. Opvallend dat de tegenstanders van de fusie-partijen nog niet geroepen hebben dat groen en rood samen bruin geeft. Denk dat ze daar te fatsoenlijk voor zijn. Kan ook zijn dat wij geleerd hebben zoiets nooit te doen.