Dat de Rotterdamse coalitiepartijen Leefbaar, VVD, D66 en Denk net doen alsof hun neus bloedt over 359 miljoen renovatiekosten voor Museum Boijmans van Beuningen, dat snap ik. Ze dekken elkaar tot de laatste snik.

Dat CDA, PvdA en GroenLinks hun kiezen stijf op elkaar houden, logisch, want die staan hand in hand in diepe rouw aan de basis van het bedrijfsongeval.

Maar dat zelfs kritische partijen als Volt en SP en de twee raadsleden die voorheen de Partij voor de Dieren vertegenwoordigden geen bezwaar maken tegen deze absurde kostenoverschrijving voor een museum, is mij een raadsel.

De aanvankelijke renovatie zou 120 miljoen bedragen. Dat was in 2019 toen het museum sloot. Nu – ruim zes jaar later – is er al 359 miljoen aan kosten begroot, nog exclusief risicoreserves. Terwijl de sluiting inmiddels is verlengd tot tenminste 2033, waardoor Rotterdam veertien jaar lang verstoken blijft van zijn belangrijkste kunstmuseum.

En we zijn er nog niet. Voor de Museumtuin is nog altijd € 6,1 miljoen ongedekt. De toegankelijkheid voor het publiek blijft onduidelijk en is er nog altijd geen sluitende exploitatiebegroting, terwijl de gemeenteraad al vijf keer tot extra krediet heeft moeten besluiten.

Zou de Rotterdammer inzien dat deze geldverkwisting – alles bij elkaar – schaamteloos is?

Zou de Rotterdammer eindelijk begrijpen dat het tijdperk Aboutaleb er alleen voor de buitenwereld prachtig heeft uitgezien?

Let op. Onze zorgwethouder komt zwaar geld te kort. De wethouder die boa’s mag aannemen om de veiligheid te verbeteren, heeft een lege portemonnee. Zwervers liggen op straat, omdat we geen geld hebben voor opvang. We collecteren ons een ongeluk om buiten de gemeentekas om kleine wensen te vervullen. Rotterdam heeft 18 miljoen tekort, lijdt onder toenemende armoede en dan dit.

Vergelijkbare megaprojecten (Warmtebedrijf, Schiekadeblok, Hoekselijn, Feyenoord City) hebben in het verleden aangetoond dat bestuurlijke overmoed tot financiële fiasco’s leidt. Men zou verwachten dat hier lering uitgetrokken is. Nee dus.

In plaats van een sobere, technisch verantwoorde renovatie, in plaats van transparantie, kostenbeheersing en snelle heropening van het museum, kronkelen in de hoofden van wethouders, topambtenaren en belanghebbenden nog steeds prestigieuze uitbreidingsfantasieën. En dat is griezelig.

Maar ook even lachwekkend als zorgelijk.

- Ellen Verkoelen is fractievoorzitter van de Jongere Ouderen Unie in Rotterdam