Ik weet het. Een oud woord. Misschien iets uit de jaren zeventig van de verre vorige eeuw.

Hun strijd, onze strijd.
Nog zo één. Weggezogen in de draaikolk van vergetelheid.

Toch kwamen ze weer bij mij boven de laatste tijd. Vooral toen iedereen begon te roepen dat Mark Rutte bij het kruisje had getekend. Onze Mark had ons toch weer uitverkocht aan die veelvraat die Europa heet.

Tekenen bij het kruisje. Zijn we vergeten dat natiestaten de grootste oorlogen in de kortste tijd hebben veroorzaakt?

Zijn we het optimisme vergeten over een Europa zonder grenzen? Het was toch wat die Benelux. Je kon gewoon doorrijden bij Hazeldonk.

Later, na vakanties in Frankrijk, Italië en Spanje. Waar we echt te eten kregen en onze drekandijvie rap inruilden voor coq au vin, pizza en paella?

En anders hebben we nog wel onze eigen Knorr wereldgerechten.

Natuurlijk, het is te snel gegaan met de uitbreiding van Europa. En ja, het ongebreidelde marktdenken heeft misstanden opgeleverd. Maar wat is het alternatief? Weleens nagedacht waarom ze in het zuiden eerder met pensioen gaan?

Waarom gaan wij eigenlijk niet op 65 met pensioen?

Ik heb veel gereisd. Was in Portugal toen na 2008 het land moest doen wat Dijsselbloem beval. Nooit zoveel mensen op straat zien creperen. Niemand zag meer een toekomst.

Een linkse regering brak met al die negatieve neoliberale bezuinigen en investeerde weer in de bevolking. Waar ben je anders voor als overheid? Toen leefde het leven in Portugal weer op.

Ach, het zal een Rolexje hebben gekost voor een zakenbankier in New York.

Dus mag ik van die kruisridders dan het alternatief hebben? Nederland sluist miljarden belastinggeld weg. We sterven van de schulden aan de bank. We komen er nu achter dat we de zorg, belasting, huisvesting, milieu en de rest van de overheid aan de markt hebben verkocht. Terwijl het toch iets is van ons allemaal. Dat hebben de Portugezen dan wel door. En waarom zou je de snot in je ogen moeten werken tot ver na je 65ste? Voor een aandeelhouder in Abu Dabi? Dan teken je toch bij een halve maan zou ik zeggen. En daar hebben onze kruisridders een nog grotere hekel aan.

Want ja, zo is het. Tempeliers van de grenzen gedicteerd door Rusland en Engeland in de 19e eeuw. Het aandeelkapitalisme kent geen grenzen. In ieder geval niet jullie benauwde versie ervan. Het schiet de hele wereld over. Het kent geen kruis, halve maan of zonsondergang.

We drinken nog wel een champagne, rijden even een Lamborghini tegen de vangrail, verhuren ons vastgoed via Booking.com, trekken de Hema nog even leeg en laten nog wat oesters invliegen met de KLM. 

Bij welk kruisje wil je dan tekenen?