Er liep zondagmiddag een man met wit haar na afloop van Sparta-Heracles naar zijn auto met onder zijn arm een gesigneerde bal, die hij gewonnen had met het voorspellen van de uitslag: Ruud Vriends.

De vader van de oud-aanvoerder, die in Amersfoort woont maar op loopafstand van het Kasteel opgroeide, bleek bij navraag  gecertificeerd in het prognosticeren, want in de box waar de bal te verdienen was sprak Cor Pot over Ruud Vriends in termen van een gedecoreerde Nostradamus. Er ligt inmiddels een vrachtwagen aan triomfballen in Amersfoort.

Daarom ook had Nick Olij vooraf bij Ruud Vriends gecheckt of hij de nul zou houden. Midden in een transferwindow, terwijl de competitie al beginnen is (sportvoorbeeld van gereguleerde Europese tropenkolder), is zo’n geruststelling goud waard.

Zo’n 0-0 zegt ongemerkt eigenlijk alles over de dichtbundelwereld waarin men bij Sparta leeft. Lief. Knuffelbaar. De Marsch. Gauw tevreden. Enerzijds een ongemakkelijke waarheid, want Heracles thuis moet een shotgun zijn. Anderzijds: hiep hiep hoera, we hebben een eerste punt. Niveau: we gaan weer sprokkelen. Het insluipende decorumverlies.

Na drie jaar eredivisie willen Rotterdammers het herstelde jongensverhaal van Sparta langzaam maar zeker een gezonde ram geven, tenminste dat neem ik aan. Al was er maar één serieus bloeddorstig rondje gemaakt onder de industriëlen in Rotterdam om dat leuke Japanse artiestje op links te kunnen kopen. 

Bovendien had ik verwacht dat met Heracles thuis, met de indringende wetenschap dat FC Twente en Feyenoord volgen en twee nederlagen op de loer liggen, dat er gisteren een elftal was samengesteld dat met grommend genoegen bereid zou zijn geweest de Tukkers op te vreten. 

En wie heb je daarvoor nodig? Alle spelers die in de komende drie weken alsnog verkocht willen worden en alle spelers die nieuw zijn gehaald. Het militaire profileringsdeel dus. Als luchtdrukverhoging. Kan alleen in augustus.

Ja, en daar pas je dan als trainers je tactiek op aan.