Hoe langer de discussie over standbeelden duurt, hoe minder we zien van Indië zelf. Dat doet me verdriet. Het is net of Indië alleen een kolonie van Nederland was, een fout, een vergissing die niet gemaakt had mogen worden. Het is net, of iedereen vergeet dat  Indië veel méér was.

Eerst dat ene. Natuurlijk is het koloniale idee verkeerd. Je gaat niet in een ander land zitten om dat voor eigen zin en gewin te exploiteren. Maar het gebeurde. En binnen dat verkeerde idee ontstond en groeide en bloeide de Indische cultuur. Daar zou ik nu wel eens een standbeeld voor willen zien. Zoiets als dat voor de Indische tantes, dat er dankzij Yvonne Keuls is gekomen. Een goed begin. Nu gaan we verder.

Iedereen kan iets of iemand noemen uit de Indische cultuur waarvan je zegt: dat wil ik niet meer missen. De muziek alleen al, van krontjong tot Indorock. De literatuur. De keuken, die ook geliefd is bij degenen die niet eens het verschil weten tussen Indisch en Indonesisch. De kunsten, de . . ,  maar ik ga niet verder opsommen, want hoe meer ik noem, hoe meer ik vergeet, en dat is omdat de Indische cultuur zo rijk is.

Ik doe ook mee met de discussie over standbeelden, wel tot mijn eigen verbazing. Dat is omdat ik het meeste hou van redelijk overleg met tijd om het standpunt van de ander te overdenken. Maar nu is die discussie anders, activistisch hetgeen in dit geval betekent met schelden en geweld, en ook nog eens met onjuiste uitgangspunten.

Het beste voorbeeld is het Amsterdamse standbeeld voor Van Heutsz, ingehuldigd in 1935. Dat had helemaal niets meer met Van Heutsz te maken. Wel met de koloniale instelling van de regering. In Indië dreigde de nationalistische beweging sterker te worden dan Nederland aankon. Dus er moest iets gebeuren en dat was een groot circus als koloniale supermacht. Dus dan hadden ze iets aan een generaal die al lang dood was.

Daar gaan die standbeelden dus eigenlijk over: wat de Nederlandse regering wilde uitstralen. Kunnen we het daar ook eens over hebben?

Intussen denk ik na over een vervolgstandbeeld op dat van de Indische tantes. Het mooiste zou zijn Indische ooms. Een paar ooms, gezellig bij elkaar zittend, en met iets van ontzag kijkend naar de tantes, precies zoals het hoort en zoals ik dat ook doe, dat gaat vanzelf.

https://www.indischeschrijfschool.nl