Is de waarheid de vijand?

Raar begin misschien, maar het is inderdaad zo dat de waarheid heel vaak de vijand van de politiek is.

Ik zit al een hele lange tijd met het volgende verhaal in mijn maag. Dat gaat over de ontwikkeling van het tennispark aan de Torenlaan in Overschie.

Ik neem u mee terug naar november 2020. Ik was net geïnstalleerd als lid van de gebiedscommissie van Overschie en zat in mijn eerste (besloten) vergadering. Onderwerp: nieuwe projecten. Met de meest ontluisterende: de transitie van het legendarische tennispark aan de Schie naar woonlocatie. Ik wil u gerust zeggen: ik schrok. Met uitpuilende ogen. Mijn eerste vraag was dan ook: weten de bewoners hiervan?

Hoongelach!
‘’Nee natuurlijk niet.’’

Daar was de tijd nog niet rijp voor. Dat komt nog wel. Zinnen, uitgesproken door mensen die gekozen waren om de belangen van hun bewoners te behartigen. Ze lachten die opdracht dus gewoon simpel weg. Een verbijsterende ervaring.

Ik ben daarna een eigen onderzoek begonnen en kwam er al snel via het kadaster en de makelaar achter dat er drie woningen aan die Torenlaan te koop stonden of al verkocht waren. Drie. De verkopende eigenaren woonden strak bij elkaar en hadden hoge posities binnen zowel de gemeente Rotterdam als bij een woningcorporatie. Mijn haren gingen rechtstandig de lucht in. 

Ik besloot (omdat het naar mijn overtuiging een integriteitskwestie was) burgemeester Aboutaleb te bellen. Maar hij weigerde een onderzoek in te stellen naar eventuele voorkennis. Het betrof hier namelijk één van Aboutalebs naaste medewerkers.

Dat was schok twee.

Wat moest ik hiermee? Ik belde Jos Flick - een bekende van het tennispark – die óók op de Torenlaan woonde. Logische vraag: ben jij op hoogte van bouwplannen op het tennispark? Hij antwoordde bevestigend en legde mij uit dat het om maximaal twee op het park te bouwen woningen ging.’’

‘’Sorry Jos, volgens mij word je besodemieterd! Ik bel je terug.’’

Een uurtje later was het bewijs al voor handen: het hele park zou worden volgebouwd. En dus was ook Jos Flick woest. Ziedend zelfs. Niet in de laatste plaats omdat hij behalve veel vrije tijd ook zijn horecadiploma’s belangeloos aan de eigenaar van het tennispark ter beschikking had gesteld. Binnen no time waren alle bewoners van de Torenlaan up to date. Zo gaat dat. In Rotterdamse termen: de pleuris brak uit.

Ik kreeg vervolgens een mailtje van de gebiedscommissie dat er plannen waren uitgelekt en dat degene die dat had gedaan de moed moest opbrengen om het te melden! Nou, daar zat ik niet mee.

Ik.

Afijn, schorsing door mijn collega’s. Geen deelname meer aan de Commissie Stiekem en een woedende burgemeester Aboutaleb, die door de achterban ook was geïnformeerd. Raar, want ik had hem zelf gebeld.

Hierna schreef ik de volgende column die ook nogal wat boze en ongefundeerde reacties gaf: https://dagblad010.nl/Columns/de-lekkende-nestor-in-het-belang-van-overschie-

Ik kreeg onmiddellijk een integriteitsonderzoek aan m’n broek. Er werden twee advocaten ingehuurd (het mag wat kosten!).

Deze twee lulletjes rozenwater (ik noemde ze Jansen & Jansen) zijn drie keer op bezoek geweest en er zijn naar mijn overtuiging geen strafbare feiten naar boven gekomen!

Mijn collega’s bij de gebiedscommissie kregen vervolgens nog één keer de kans om mij af te serveren in een daartoe speciaal belegde vergadering en daar hebben ze allemaal gebruik van gemaakt. Met twee uitzonderingen van Kees van der Meer en Ada van Noordwijk. De rest ging los!

Maar één ding bleef overeind: mijn geweten was schoon.

Aboutaleb zag dat anders en diende een aanklacht in, ik had volgens hem de vertrouwelijke informatie niet mogen lekken. 

Wist ik dat dan niet? Ja, natuurlijk wist ik dat het niet netjes was. Maar het was - voor de duidelijkheid - geen geheime informatie! En mensen waren bewust valselijk geïnformeerd (ook niet zo netjes).

Maar ik herhaal: toen niemand in de Torenlaan wist wat er in hun achtertuin zou gaan gebeuren, bleek via het kadaster en de makelaar dat er drie woningen aan diezelfde Torenlaan te koop stonden of al verkocht waren. Drie! Ik blijf het herhalen: de verkopende eigenaren woonden strak bij elkaar en hadden hoge posities binnen zowel de gemeente Rotterdam als bij een woningcorporatie.

De officier van justitie seponeerde de aanklacht tegen mij op grond van het feit (later gehoord) dat het een onvolledig onderzoek betrof. Naar buiten toe zei men: justitie wil er geen tijd voor uittrekken. Het doekje voor het bloeden dus. In elk geval moest burgemeester Aboutaleb z’n keutel intrekken, omdat een rechtszaak z’n imago behoorlijk had kunnen schaden.

Typisch Aboutaleb om me in augustus 2021 niettemin op schimmige manier te betichten van het begaan van een strafbaar feit. Hij omschreef het zonder mijn naam te noemen, waardoor ik me niet kon verdedigen. Beetje smerig. Een soort Marcel van Dam(metje). Een PvdA-trucje, waar ik tot op de dag van vandaag nog last van hen. Zelfs de top van Leefbaar liet me vallen omdat ik deed wat wij met de opkomst van Pim Fortuyn in 2002 beloofd hadden: ramen en deuren wijd open! Een frisse wind door het stoffige bestuur!

Ook mijn afscheidswens als lid en nestor van de gemeenteraad in 2018 om een straat naar Nora Storm te benoemen is door deze burgemeester – ondanks dat hij z’n woord gaf - nooit uitgevoerd! Een man een man een woord een woord. Dat geldt jammer genoeg niet voor Aboutaleb.

Dit is de waarheid en niets anders dan de waarheid!
En inderdaad, nog steeds de vijand van de politiek!