Ze zijn er straks weer. Politici die ineens wél tijd hebben. Ze duiken op in winkelstraten waar ze normaal met een boog omheen lopen, drinken koffie met de mensen die ze straks vier jaar lang negeren, en luisteren  naar de zorgen van bewoners, of doen alsof.

Verkiezingstijd. Twee keer achter elkaar zelfs. Eerst landelijk. Daarna in Rotterdam. Het Grote Toneel begint.

Eerst is er het opwarmrondje: misstanden benoemen die al jaren voortsudderen – schimmelwoningen, verkeersdrukte, weggehaalde slaapbankjes, discriminatie op de werkvloer. Daarna de publieke verontwaardiging: schriftelijke vragen, debatten in de gemeenteraad, tweets met hoofdletters, en persberichten vol morele ophef.

Dan het slotstuk: de belofte. Dát gaan wij veranderen. Stem op ons.

Maar wie gelooft dit toneel nog?

Stemmen op een politieke partij betekent stapsgewijs vooral de gulzige opmaat naar een wethoudersbaan. Daarna minister en burgemeester. Onthou: U stemt voor hem of haar, voor niemand anders.

Stoere standpunten tijdens campagnes worden na de verkiezingen vakkundig vermalen tot beleidsmatig middelmaat. Of je nou door de hond of door de kat gebeten wordt: stemmen maakt geen flikker uit. De afgunst in Rotterdam tegen queer wordt erger en erger, vrouwen worden vermoord, er komt geen boa extra bij, straten worden afgesloten, auto’s weggepest en Rotterdam Zuid gesponsord. Wat en wie je ook stemt. 

Verkiezingstijd, laat me niet lachen.

Misschien is er nog één oplossing. Laat partijen vóór de verkiezingen al zeggen: dit zijn onze heilige punten. Hier doen we geen water bij de wijn. Als je met ons wilt regeren, slik je deze. Punt. Laat de ander dat ook doen. Dan weet de kiezer tenminste waar hij aan toe is. Dan onderhandelen we vooraf, en niet pas als de stembus gesloten is. Dat zou eerlijk zijn.

Maar eerlijkheid past niet in een toneelstuk. Daar is het een toneelstuk voor.