De weerstand tegen de rond 1 miljard euro die wij Nederlanders, u en ik, betalen voor de NPO groeit en dat is reuze begrijpelijk als het onderwijs niet meer te betalen is en we als gekken moeten knokken voor het behoud van 40% sociaal wonen.

In dit verband is het niet eens interessant meer of het nu 1,2 miljard is waarmee we de landelijke publieke omroep subsidiëren zoals Mona Keijzer zegt, of dat Eén-Vandaag gelijk heeft met 800 miljoen. Feit is dat we moeten bezuinigen en als we bezuinigen dat we daarbij de morele plicht hebben dit te doen op luxe, overdaad en verkwisting.

Daarom werd ik ook helemaal tureluurs toen bleek dat we als Rotterdammers 359 miljoen meebetalen aan de renovatie van museum Boijmans van Beuningen, terwijl de aanvankelijke toezegging van de gemeenteraad 178 miljoen bedroeg. En daar had ik toen al pijn mijn buik over, want toen al ging dit ten koste van zorg en ouderen.

Ik hoor Hugo de Jonge nog zeggen: de verbouwing van de Eerste en Tweede Kamer gaat bij nadere inschatting ‘gigantisch veel geld kosten’. Een dag later kwam de aap uit de mouw: 2 miljard. Terwijl de eerste raming 475 miljoen was.

Ik geloof best dat er onderweg altijd allerlei tegenvallers zijn, maar ik vind dat de overheid zich altijd wel erg makkelijk in de luren laat leggen. Je maakt mij niet wijs dat particuliere bedrijven zulke miskleunen in begrotingen maken. Hoog uit in offertes, als u begrijpt wat ik bedoel, want als de overheid betaalt tellen offertes niet mee en zijn de uiteindelijke kosten leidend. Geen stad kan zich een half gerenoveerd museum veroorloven. Hup, bijbetalen maar weer. Het is toch te gek voor woorden.

NPO, Eerste- en Tweede Kamer, Museum Boijmans – het zijn drie voorbeelden van ernstige verkwisting. Weliswaar is de werkgelegenheid ermee gebaat, maar bij de renovaties schijt de duvel wel op één hoop. En bij de NPO profiteren alleen de directeuren en daar schijnen er in Hilversum heel veel van te bestaan. Terwijl we bij de publieke omroep kunnen volstaan met nieuws, achtergronden, documentaires en briljante creatieve makers. Bovendien aantoonbaar neutraal.

Drie voorbeelden. Maar er zijn ongetwijfeld nog honderden kleinere, die alle met elkaar gemeen hebben: ze symboliseren de overmoedigheid van de macht, die niet of nauwelijks gecorrigeerd wordt. En soms is niet eens overmoed, maar zit er een luchtje aan. In het gunstigste geval een luchtje van incompetentie.

- Ellen Verkoelen is fractievoorzitter van de Jongere Ouderen Unie in Rotterdam.