Gedoe in het vrouwenvoetbal. Onlangs werd de selectiefoto van Arsenal gepubliceerd. Er stonden 27 speelsters op. Stuk voor stuk blank. De boot was aan. We leven in een tijd van inclusie, diversiteit en meer van die termen uit de deugencyclopedie. Dus had er een substantieel aantal donkere vrouwen bij moeten zitten. Meteen bood de directie van The Gunners excuses aan. Geen erg in gehad, niet bij stilgestaan. Bekende donkere sporters voelden zich gekrenkt, persoonlijk zelfs. De Britse media konden niet achterblijven. Arsenal was opeens een racistische club. Geen enkele zwarte speelster, en dat in Londen, how disgraceful!

Niemand die zich afvroeg waaróm 27 van de 27 selectiespeelsters blank waren. Terwijl het antwoord op die vraag toch voor de grootste onbenul duidelijk zou moeten zijn: omdat dit kwalitatief de 27 beste speelsters waren die Arsenal had kunnen selecteren. Leeftijd, lengte, komaf, kleur, geloof, seksuele geaardheid, you name it, allemaal hartstikke belangrijk. Maar het enige criterium waarop in de professionele sportwereld moet worden geselecteerd is kwaliteit. En dat had Arsenal dus gedaan.

Omdat sensatiezucht in Engeland al jaren een besmettelijke ziekte is, werd opeens ook onze Sarina Wiegman moreel in staat van beschuldiging gesteld. De media – in Engeland zijn ze griezeliger dan in welk ander land ook – herinnerden zich opeens wat hun Nederlandse vrouwenbondscoach in 2022 had geflikt. In haar selectie van 23 zaten op het EK slechts drie donkere speelsters. Veel te weinig. Dat Wiegman Engeland desondanks Europees Kampioen maakte, ach, kwestie van geluk, toch?

Waarmee we met het vrouwenvoetbal in eigen land zijn gearriveerd. Wie op het Internet langs recente teamfoto’s van topclubs dribbelt, zal constateren dat het aantal vrouwen en meisjes met een kleurtje bij ons ook beperkt is. FC Twente, Ajax, Feyenoord, Excelsior, ADO Den Haag, Oranje… allemaal overwegend blank. Ook hier is maar van één selectiecriterium sprake geweest: kwaliteit. En niets anders.

Het begrip kwaliteit is overigens arbitrair. Oké, we doen met het nationale elftal al enige tijd mee in de Europese en wereldtop. Maar is er überhaupt wel belangstelling voor het competitievoetbal in Nederland? Het antwoord is even helder als hard: Nee, nauwelijks. Er zijn relatief weinig mensen die geld over hebben voor een kaartje. Zelfs als de toegang vrij is, zijn de stadions zo goed als leeg. Wanneer er een duel live op tv wordt uitgezonden, kun je het aantal kijkers gerust uitnodigen op je verjaardag, je koelkast zal er niet van schrikken.

Betekent dit dat we er dus maar mee moeten stoppen? Integendeel! We moeten er juist mee dóórgaan, vrouwenvoetbal verdient een kans om groot te worden. Hoe? Door er marketingtechnisch compleet anders mee om te gaan. Stop met de emancipatoire gedachte dat vrouwen in het voetbal ooit hetzelfde kunnen bereiken als mannen. Dat zal nooit lukken. Dus moet het fenomeen vrouwenvoetbal zich richten op een andere doelgroep.

Vergeet de geroutineerde voetballiefhebber en stop met vrouwenvoetbal op ESPN, Ziggo, Studio Sport en welke rechthebbenden er nog meer zijn die het uitzenden. Verplaats het naar tv-momenten waarop je sowieso al veel kijkers hebt. Zend vrouwenvoetbal bijvoorbeeld uit als intermezzo van Boer Zoekt Vrouw en al die andere populaire programma’s. Maak het flitsend, dus niet zo slaapverwekkend als nu. Grijp die nieuwe kijker bij z’n kraag en laat ‘m niet meer los. Zorg op die manier voor meer belangstelling voor vrouwenvoetbal, zodat meer mensen het serieus omarmen, de stadions zullen volstromen, de sponsors in de rij staan en de kwaliteit toeneemt. En o ja, uiteraard niet vergeten de clubs te verplichten om divers en inclusief te selecteren.