Bij het Verkeerscirculatieplan van Rotterdam heb ik net zoveel vraagtekens als een toerist op het Hofplein. Want hoe mooi dit plan ook klinkt, hoe mooi men het ook heeft opgeschreven, hoe opgewekt de wethouder het ook heeft gepresenteerd, duidelijk is dat niet iedereen mee kan rijden op deze weg naar vooruitgang.

Verkeersfilters, autoluwe zones, omleidingen, het klinkt als groen en leefbaar, maar in de praktijk is Rotterdam straks één groot verkeersinfarct waar niemand op zit te wachten. Vooral ouderen niet. Ook mensen met een beperking niet en mantelzorgers evenmin.

Voor deze groep is een auto geen luxe, maar bittere noodzaak.

Elke afgesloten weg betekent voor ouderen, voor mensen met een beperking en voor mantelzorgers niet ‘even omrijden’, maar een tocht die voelt als een marathon zonder medaille.

In Rotterdam worden met het nieuwe verkeerscirculatieplan – nota bene uit de koker van een VVD-wethouder – Rotterdamse wijken zonder alternatieven letterlijk onbereikbaar. En wat zegt die wethouder? Alles blijft bereikbaar, het duurt alleen iets langer.

Iets langer? Als je om tien uur in het ziekenhuis moet zijn en om half acht vertrekt, noem ik dat geen bereikbaarheid, maar een survivaltocht van Google Maps.

Het is dus gewoon een slecht plan. Expeditie Robinson in je eigen stad.

Geen nulmeting.

Geen duidelijk inzicht in reistijden voor hulpdiensten en Wmo-vervoer.

Geen participatie.

Alleen dat stralende hoofd van een wethouder, zo van: Hier is ons plan, geweldig, he?

Sorry hoor, bereikbaarheid is geen extraatje, maar de basis van een leefbare stad.

* Ellen Verkoelen is raadslid voor de Jongere Ouderen Unie in Rotterdam