De Nederlandse samenleving piept en kraakt op tal van terreinen. Economisch en sociaal verliezen we het overzicht en voelen we ons machteloos. De landelijke overheid positioneert zich in deze roerige tijd als de Avatar: nu wij de overheid meer dan ooit nodig lijken te hebben, is hij (vooralsnog) verdwenen.
Vandaag wil ik het niet hebben over de onzekerheden van de inflatiecrisis, maar over de asielcrisis. Een crisis die de politiek geheel zelf heeft veroorzaakt. Een gevolg van politieke keuzes, of beter gezegd; het gevolg van het niet durven maken van politieke keuzes.
De asielstroom is volstrekt onhoudbaar voor ons land. Maandelijks gaat het om ruim 4000 asielzoekers, ofwel: een volle Kuip per jaar. En van deze enorme groep wordt 70% van de asielaanvragen ingewilligd. Nogmaals, een volstrekt onhoudbare situatie die onze draagkracht als samenleving volledig te boven gaat.
Dit kabinet heeft haar prioriteit totaal niet op orde. Het draagvlak voor asielopvang keldert, maar het signaal landt niet bij VVD, D66, CDA en ChristenUnie. Het is echt hoog tijd voor een asielstop. En de samenleving snakt hier ook naar. Een recente peiling van EenVandaag stelt dat 69% van de Nederlanders dit wil, waar maar 23% dit niet wil. Zelfs het grootste deel van de PvdA-kiezers (45% wel, 40% niet) wil een asielstop [1]. Kortom, de PvdA-kiezer steunt meer de lijn van Leefbaar Rotterdam dan de lijn van de Rotterdamse PvdA-fractievoorzitter Richard Moti. Dat geeft de Rotterdamse PvdA – in al haar dogma’s die doen denken aan het Woodstock-tijdperk – toch te denken.
In plaats van haar oog te leggen bij de samenleving, legt het kabinet liever haar oor bij het COA en instanties die belang hebben bij de asielinstroom. Staatssecretaris Van der Burg (VVD) is bezig met wetgeving om gemeenten op ordinaire wijze te verplichten om asielzoekers op te nemen. Dit is een volstrekt ondemocratische gang van zaken, waarbij het mandaat van de gemeenteraad opzij wordt geschoven. Voor veel kiezers zou dat nóg een extra reden kunnen zijn om niet meer te gaan stemmen. Dwang is immers niet de weg naar langdurig politiek vertrouwen, maar het extra paard aan de wagen voor wantrouwen.