door Jan D. Swart

De motie van treurnis die GroenLinks-wethouder Bonte aan zijn broek kreeg omdat hij de mening van de bewoners van Pernis en Hoogvliet over de windturbines op het Beneluxplein enigszins losjes in de wind had geslagen, werd à la minuut kansloos toen het CDA daarin niet meeging. En toch was raadslid René Segers-Hoogendoorn van de Christen Democraten woest op GroenLinks. Niet alleen over de mislukking van de participatie, maar vooral omdat fractieleider Leewis riep dat je bewoners toch allemaal niet meekrijgt. Vrij vertaald: naar een mening vragen? Geen beginnen aan. Dat had hij beter niet kunnen zeggen.

Prompt vroeg Segers-Hoogendoorn een schorsing aan, gooide nijdig z’n tas over het colbert van z’n nieuwe kostuum en was weg. ‘’Tien minuten?’’, vroeg de burgemeester nog. ‘’Nee’’, antwoordde de getergde Christen Democraat in de buurt van de deur, ‘’een half uur.’’

Maar op de trappen daalde de windkracht al en toen later ook de persoonlijke beleidsassistent van Bonte het kamertje van het CDA was komen binnenhuppelen, beseften Koster (Leefbaar) en Verkoelen (50Plus) dat hun motie van treurnis tegen een wethouder – een zwaar middel – in elk geval van Segers-Hoogendoorn geen aai zou krijgen.

‘’Nee, logisch niet. Aan een motie van treurnis doe ik niet mee. Dat is inflatie. Maar ik heb nu bereikt wat ik wilde’’, zou hij later zeggen toen Bonte de motie van Christelijke huize gauw, gauw wel omarmde.

En wat hield die in? Dat de samenspraak met de bewoners opnieuw vorm moest worden gegeven en dat er - voordat een aanbesteding wordt gedaan over hoeveel windmolens en hoe hoog - de resultaten aan de gemeenteraad moeten worden voorgelegd.

Crux van de bonje was dat wethouder Bonte akkoord is gegaan met de bouw van twee reuzen van windmolens, terwijl hij drie kleinere aan de bewoners had beloofd. Hij had ook al een convenant getekend. En daar wilde hij niet vanaf. ‘’Want doe je dat wel, dan komt er van die energietransitie niks terecht’’, hadden hij en zijn GroenLinks-fractievoorzitter ook nog gezegd. Op dat moment kwam bij Koster (Leefbaar) de stoom uit z’n oren.

‘’U geeft de macht aan de markt’’, riep het CDA. ‘’De mensen in Hoogvliet en Pendrecht haken nu echt af, geen wonder’’, wist de CU-SGP. En toen het toegezegde jaarlijkse douceurtje van het windparkbedrijfsleven voor Pernis ter sprake kwam – 10.000 euro – in ruil voor deze ‘’twee draaiende totempalen van Jan Rotmans’’ (dixit Leefbaar), liep Koster ook nog rood aan. ‘’Schandalig zo’n lullig bedragje.’’

‘’Ik kan het ook terugtrekken’’, pareerde Bonte, niet op z’n mondje gevallen en toen was helemaal de boot aan.

‘’U heeft een convenant getekend als inspanningsverplichting. Niet om te leveren’’, zei Verkoelen. ‘’En als het moet, kan u er ook nog vanaf’’, voegde Koster eraan toe met de armen wijd, zo van: sorry dat ik dat weet, ik kan er ook niks aan doen, want u weet: ik ben jurist.

En zo kwam er een einde aan een uurtje bekvechten over de afwijkende hoogte en schaduwproblemen van twee windmolens in de buurt van de Beneluxtunnel, die overigens in redelijkheid op een plek staan waar ze weliswaar lelijk blijven, maar landschappelijk geen pijn doen.