Agnes Maassen, het meest goedlachse raadslid van Rotterdam, las op haar bergvakantie digitaal hoe een jonge ondernemer nieuwe Rotterdammers (zoals statushouders, Oekraïeners en andere nieuwkomers) koppelt aan werkgevers in de Rotterdamse haven en industrie, waar sprake is van grote personeelstekorten en was benieuwd of de gemeente Rotterdam ook zo’n rol heeft bij deze bedrijven.

Ze schreef daarom vanaf berghoogte een mail aan de verantwoordelijke wethouder Tim Versnel, die na een periode van loco-burgemeesterschap (Aboutaleb weg, collega Simons weg, collega Karremans weg, iedereen weg) op dit moment nu zelf ook bergen beklimt met de vraag welke mogelijkheden tot samenwerking - indien deze er nog niet zijn - het stadsbestuur ziet met dergelijke bedrijven, waarbij ook kaders gesteld kunnen worden over het goed verlopen van het proces om de werkzoekenden zo goed en eerlijk mogelijk te helpen?

Het antwoord is dat Versnel dat al in kannen en kruiken had voordat hij zijn bergschoenen aantrok. Hij komt er binnenkort mee in de publiciteit. Als de vakanties van Maassen en Versnel zich niet hadden gekruist, was de mail voor de helft niet nodig geweest. Voor de andere helft wel, want Maassen wil nog wel weten welke signalen er bij de wethouder bekend zijn over beknelling door het maximaal aantal weken dat asielzoekers per jaar mogen werken conform de Wet Arbeid Vreemdelingen?

En om de signatuur van D66 nog een extra vleug aan haar mail te geven had ze nog deze vraag in petto: welke mogelijkheden zijn er bijvoorbeeld om (elektrische) fietsen op een laagdrempelige manier voor nieuwkomers beschikbaar te krijgen?

Omdat de jonge wethouder Versnel (VVD) gevoel voor humor heeft, is de verwachting dat hij vanuit de bergen oud-verkeerswethouder Judith Bokhove (GL() zal vragen of zij er in Rotterdam nog een paar in haar schuur heeft staan. Of anders bij Green Choise, het groene bedrijf van haar echtgenoot.