De Rotterdamse moslimpartij Denk wil het begrip menselijke maat ruimer zien dan de rechter. Als een man met schulden niet in staat is om zijn kapotte koelkast en wasmachine te laten repareren had er naar de mening van raadslid Serkan Soytekin spontaan een oplossing moeten komen vanuit het fonds bijzondere noden. Nu moest de rechter eraan te pas komen.

Die rechter was trouwens onverbiddelijk. Die gaf aan dat zijn situatie niet zó spoedeisend was voor de noodzakelijkheid om, vooruitlopend op de beoordeling, een voorlopige maatregel te treffen. Hij had moeten sparen. ‘’Maar hij kan niet sparen’’, zegt Soytekin, ‘’want de man heeft schulden.’’ Hij vindt het oordeel dan ook ‘’ongelooflijk hard en niet empathisch.’’

‘’Bent u het met ons een dat witgoed noodzakelijke producten zijn in een huishouden en dat die - met name wanneer er kinderen in een gezin zijn - zoveel mogelijk op orde moeten zijn?’’, vraagt hij aan armoedewethouder Norville, die zijn partijgenoot is en dus eveneens maar al te goed weet dat in de achterstandswijken in Rotterdam de nood soms hoog is. Maar dat wil niet zeggen dat alles maar gratis kan worden uitgereikt, vindt men in de rechterhoek van het stadsbestuur waar het begrip ‘menselijke maat’ anders wordt uitgelegd dan men bij Denk wil.