door Jan D. Swart 

Grote plannen, geen geld. Onderwijswethouder Kasmi komt de gemeenteraad komende donderdag vertellen dat hij de risico’s op onderwijsachterstanden in Rotterdam gaat aanpakken met voorschoolse educatie. Er is budget voor, maar in zijn vooraankondiging zegt hij (nog) niet hoeveel. Ook niet van wie de peuters les gaan krijgen, want er is voor alle leeftijdsfasen en soorten onderwijs een tekort aan personeel.

Hoofdlijn van zijn komende beleid is het opvoeren van de instroom van de onderwijskrachten, waarna hij ze wil behouden en binden aan de stad. Hij zegt er vooralsnog niet bij waar hij de mensen vandaan moet halen, hoe en ook niet wat hij hen te bieden heeft. Wel dat hij ook afhankelijk van rijksmiddelen. In het ‘ook’ zit de toezegging dat Rotterdam ter ondersteuning wel iets in petto heeft, maar niet wat en hoeveel.

Die vaagheid geldt ook voor de gewenste versterking van de door zijn ambtenaren gewenste nieuwe schil om de school. Daar is een speciaal kwaliteitsbudget voor beschikbaar. Ook voor de inzet van schoolzorgteams, maar zelfs als komende donderdag in de gemeenteraad daarvoor de gelden bekend worden gemaakt, valt en staat het succes bij de bezettinggraad. De enige vraag die dus telt, is waar haal je de leerkrachten vandaan? En als ze al te rekruteren zijn, welke extra's staan er tegenover? Zelfs geen woning.  

Het onderwijsprobleem is een landelijke kopzorg. Er zijn al gemeenten waar men een beroep op ouders. Daar moet men in Rotterdam - met zoveel kwetsbare wijken - toch niet aan denken.