door Jan D. Swart

Malafide uitzendbureaus in Rotterdam hebben het zwaar te verduren met Tim Versnel, de jonge VVD-wethouder die in deze stad zicht moet houden op dakloze EU-migranten die soms in bergingen en schuren worden aangetroffen. Meestal op Zuid. Daar is het een goudmijn voor de foute uitleners, die zonder al te veel voorschriften hun mensenhandel opzetten en via filmpjes met valse beloftes aan de basis staan van de uitzichtloze avontuurmigratie. Versnel blijkt al verscheidene penozebureaus te hebben kunnen traceren en heeft ze ook voor honderdduizenden euro’s beboet. Volgende week legt hij daar in de gemeenteraad verantwoording over af.

Er zijn 1600 uitzendbureaus in Rotterdam, waarvan momenteel secuur het kaf van de koren wordt gescheiden. Versnel doet dat in redelijke stilte. Hij is een wethouder die men niet vaak hoort, maar inmiddels precies weet waar hij de uitgeleende illegale EU-migranten moet vinden: in de (tuin)bouw, slachthuizen en distributiecentra. Dat is niet de wereld van de Seiko’s en Porsches van de lokfims, die aan de instroom vooraf gaat. Zeker niet als men ziet waar ze slapen.

Als dat in het gunstigste geval niet in fietskelders is, maar in gewone panden, wordt daar een bijna middeleeuwse overbewoning aangetroffen. Ook weer vooral op Zuid, waar de uitwassen in slechte huisvesting zich concentreren in Carnisse en de Tarwewijk. Bovendien blijkt dat als EU-migranten worden ingezet voor verbouwingen, dat zij geen enkel benul hebben van het Bouwbesluit of zelfs helemaal niet mogen werken omdat een tewerkstellingsvergunning ontbreekt.

Uitleners die misbruik maken van de kwetsbare positie van arbeidsmigranten, bijvoorbeeld door hen onder te betalen of slecht te huisvesten, verspelen hun certificaat en worden inmiddels uit de markt geweerd. Versnel maakt korte metten met de uitbuiting.

Via de nette route zijn er trouwens in de eerste drie kwartalen van dit jaar 137 EU-migranten wel aan normaal werk geholpen. Verder zijn er over diezelfde periode 171 na ontdekking probleemloos teruggekeerd naar hun land, terwijl 54 een duwtje moesten hebben. Maar zo lang het echte aantal van de onzichtbare dakloze migranten in Rotterdam onbekend blijft, resteert er niets anders dan speuren. Het Rotterdamse model staat overigens wel symbool voor de landelijke aanpak.