Het stadsbestuur van Rotterdam heeft zich de Kruisplein-ellende zelf op de hals gehaald. De Rotterdamse ombudsvrouw schrijft dit niet, maar in haar advies over de kwestie is dat verwijt goed voelbaar. Ze dringt daarom bij de verdere besluitvorming en bij de verdediging van standpunten op meer en meer transparantie. Die heeft ontbroken. Bovendien wil ze dat het compensatieloket voor benadeelde winkeliers beter voor het voetlicht moet worden gebracht. 

Marianne van den Anker zegt als ombudsvrouw evenmin dat het stadsbestuur er verstandiger aan zou doen om de definitieve afsluiting van het Kruisplein per 11 augustus alsnog ongedaan te maken, maar nergens in haar brief staat ‘hiep, hiep, hoera’ voor de basisbeslissing. Die lag ooit bij GroenLinks, dat bij de samenstelling van de coalitie in 2018 de verkeersportefeuille claimde. Daarna toverde verkeerswethouder Judith Bokhove de stad om tot één ronkende autofile, die al jaren aanhoudt en straks in de Batavierenstraat is in te ademen. 

In de beschrijving van de voorgeschiedenis maakt de ombudsvrouw wel duidelijk dat er over het Kruisplein inmiddels al te veel raadsbesluiten zijn genomen, met andere woorden: de Rotterdamse mobiliteitsaanpak is nu eenmaal zo gelopen. En zo voelen alle Rotterdammers het inmiddels zelf ook: de stad moest en zou autoluwer van achtereenvolgens twee gemeenteraden waarin linkse, niet commerciële standpunten overheersten. Ook het huidige stadsbestuur (met Leefbaar, VVD en het autovriendelijke Denk) heeft hieraan niets veranderd. Wel gewild, maar niet gekund. Autoluw was bij de coalitievorming de eis van D66 om mee te doen.

Van den Anker merkt verder op dat de kwestie ‘’verhard is.’’ Er lopen verschillende juridische procedures, terwijl ‘’ik als ombudsvrouw juist een groot pleitbezorger ben van het dejuridiseren en anders oplossen van conflicten. De gemeente moet immers geen rechtszaak winnen, maar vertrouwen.’’

‘’Het college kan en mag, uiteindelijk bezegeld door uw raad, impopulaire besluiten nemen. Maar dan moet zij wel goed uitleggen waarom zij dat doet. Transparantie moet dagelijkse kost zijn voor bestuurders, politici en ambtenaren.’’