Rotterdam gaat terug naar het wijkradenmodel. Het is niet van harte gegaan, maar er wordt volgend jaar afscheid genomen van de grotere gebiedscommissies en men verdeelt de stad in 39 wijkraden. Het voordeel is dat de leden niet partijpolitiek gebonden hoeven te zijn, het nadeel dat het lang zal duren voordat de gekozen leden de weg zullen hebben gevonden naar de beslissende gemeenteraad. Voorlopig overheerst nog de vrees dat ze in hun onwetenheid bij ambtenaren van het kastje naar de muur worden gestuurd. Leefbaar Rotterdam, VVD, Denk en de PVV zagen er daarom geen heil in.

Aanvankelijke bedoeling van de nieuwe wethouder Roos Vermeij was om de switch met 35 wijkraden te voltooien, maar omdat Nida – dat zich de hele dag had zitten ergeren aan het voortbestaan van de in hun ogen racistische Rotterdamwet – uit nijd allerlei aanpassingen wilde en blijk gaf pas te zullen voorstemmen als het 39 wijken zouden worden. Welnu, in Rotterdam kijkt men niet op een paar stadsdelen meer of minder als er in de raadzaal een overwinning moet worden geboekt, dus Nida werd met twee zetels over de streep getrokken. Het werd 24-21.

Een afwijkende uitslag, want sinds de toetreding van deze coalitie in 2018 volgt bij belangrijke besluiten steevast de familiaire deugstemming: 22-23. Nu rollebolde alles door elkaar heen. De SP zat op schoot van D66, 50Plus aaide GroenLinks en het CDA was ineens geen vrienden meer van de VVD. De Christen Democraten vonden dat er de laatste jaren onnodig veel gerotzooid was met de structuren rond de wijkbelangen en dat het tijd werd dat het nu ook voor de gewone man eens duidelijk werd.

Aan alle winnende voorstanders werd tenslotte met twee vingers in de lucht beloofd dat de nieuwe leden van de wijkraad uit handen van de 12.000 ambtenaren zouden blijven. Het debuut van wethouder Vermeij live in de raadzaal was trouwens een verademing om aan te horen.