‘’Met het verkeerscirculatieplan zorgen we dat doorgaand verkeer, dat niets in een wijk te zoeken heeft, gebruikt maakt van de hoofdwegen en niet meer dwars door een woonwijk gaat. Zo creëren we veilige en leefbare wijken met meer ruimte voor groen, speeltuinen, terrassen, voetgangers en fietsers. En bewoners, ondernemers en bestemmingsverkeer? Die kunnen straks gewoon nog hun wijk of buurt in, ook met de auto, en hooguit met een andere route.”

Het zijn de woorden van de Rotterdamse verkeerswethouder Karremans, die ouders van jonge spelende kinderen een enorm plezier heeft gedaan met het terugbrengen van de maximumsnelheid van 50 naar 30 kilometer per uur in heel veel straten en nu dus ook duimt dat er tijd en geld is bij de politie om op de naleving toe te zien. De realisten onder de Rotterdamse politici hebben er een hard hoofd in.

Of het verkeer daadwerkelijk van de hoofdwegen gebruik zal maken, en niet wegduikt in de straatjes om de files te omzeilen, dezelfde realisten houden hun hart vast. Want het plan kan alleen slagen als de doorvoerroutes niet worden gestagneerd. Op het Maastunneltracé – de grootste hoofdweg in het centrum van de stad - zit de verkeerswethouder al in een dubbele nekklem die zijn voorganger van GroenLinks Judith Bokhove heeft bedacht: één baan minder, van Blijdorp tot aan het Zuidplein, visa versa. Zie dan de auto’s nog maar eens uit de straatjes te houden. De hoog intelligente Karremans weet dit als geen ander, maar kan door die nekklem letterlijk en figuurlijk geen kant op, want zijn eigen VVD wil aan de rand van het Park bouwen en daar past geen fluimpje extra CO2 meer bij.

“We moeten slimme keuzes maken om de schaarse ruimte op straat te verdelen en het almaar drukkere verkeer in goede banen te leiden. Want als we nu niets doen staan onze straten en wegen in de binnenstad binnen een paar jaar muurvast’’, aldus Karremans, die de moed erin houdt, maar natuurlijk ook tegen zijn eigen fractie zou kunnen zeggen: ‘’Weet je wat we doen, we gaan niet bouwen aan de rand van het Park. Want per slot van rekening is dat alleen plezierig voor een afgepast aantal woningzoekenden, terwijl we met een gezonde verkeersdoorstroming duizenden verkeersdeelnemers per dag uit de files en straatjes helpen. Maar óók de mensen van buiten de stad die een bezoek brengen aan hun geliefden die in drie stadsziekenhuizen liggen en die nu tegen een muur oprijden. Want die drie ziekenhuizen waren er al vóór de CO2-angst en bouwdriften.’’