door Piet Ocks

Oud-international en oud-Ajacied Wim Suurbier, die in 1981 nog 11 wedstrijden voor Sparta uitkwam, is op 75-jarige leeftijd overleden. Op 25 april werd hij getroffen door een herseninfarct, nadat hij enkele jaren eerder al een tia had gehad. Hij werd toen thuis aangetroffen door zijn dochter, nadat hij niet meer op apps en telefoontjes had gereageerd. Hij werd opgenomen op de intensivecare van het VU in Amsterdam, waar hij in een coma geraakte. Daaruit is hij niet meer ontwaakt.

‘’Ik schat dat ik nog acht jaar heb te leven,'' zei hij als 55-jarige met een gezicht alsof hij er zelf in geloofde. ‘’Dan kan ik,'' zo had hij berekend, ‘’de periode tot mijn 63ste leven zoals ik wil. Zeg maar dat ik ga sparen voor mijn pensioen, want dat is er altijd bij ingeschoten.''

Wim Suurbier was weer onderweg naar de zandbak in Qatar om zijn 'oude dag' veilig te stellen. ‘’Ik verdien er aardig als trainer, althans, ik ben tevreden. En als ik terugkom,'' schaterde hij nog een keer in zijn toenmalige stamcafé 't Boerengat aan de Oostzeedijk, met een knipoog naar zijn voormalige flat bij de Kralingse Watertoren waar eerder een hennepkwekerij werd ontmanteld, maar waarop hij verder niet wenst in te gaan, ''kan ik een plantage gaan beginnen.''

Tien jaar later kreeg de helft van het duo Babbel en Snabbel (Ruud Krol) tijdens het WK in 1974, alsnog AOW, want toen was hij inmiddels 65 jaar.

De voormalig rechtsback won in de uiterst succesvolle jaren zeventig met Ajax drie keer de Europa Cup 1 en zeven landstitels. Ook stond Suurbier in zowel de WK-finale van 1974 als 1978 in de basis. De geboren Eindhovenaar speelde zestig interlands voor Oranje.

''De mensen kennen hem niet, men denkt dat Wim Suurbier een losbol is, dat is zijn imago, maar niets is minder waar. Ik ben nooit een betere prof tegengekomen.'' Lovende woorden van Johan Cruijff over Wim Suurbier, zijn vroegere ploeggenoot bij Ajax en Oranje in het boek 'De historie van Oranje'.

''Buiten het veld,'' zei Johan Cruijff ook, ''flikte hij van alles, maar hij liep altijd voorop tijdens de trainingen en wanneer de scheidsrechter floot, hoefde je negentig minuten niet naar hem om te kijken. Wim Suurbier deed zijn werk, hij had zijn beperkingen, maar speelde wel twintig jaar mee in de top. Dan moet je toch iets hebben. Helaas word je vaak beoordeeld op je buitenkant. Maar Suurbier was altijd vreselijk serieus met zijn vak bezig, nu weer als trainer, hij is een perfectionist. Haal je hem voor de televisie om te lachen, dan kan hij daarvoor zorgen, maar zodra er gevoetbald wordt, zie je hem nooit dollen. Hij is een beetje het slachtoffer van zijn eigen imago geworden. Ik heb lang met hem gespeeld, hij was een perfecte jongen in de groep, tijdens de wedstrijd een voorbeeldige prof en buiten het veld sfeerbepalend.''

Ik kan me makkelijk aanpassen

De voormalige rechtsback van onder meer ook Sparta, Schalke 04, FC Metz en Los Angeles Aztecs, gedroeg zich wel eens uitgelaten, kwam ook wel eens in opspraak, zoals toen bij zijn voormalige, onderverhuurde flat in de Esch een hennepkwekerij werd ontdekt, waaraan hij - bleek later - part noch deel had. De flamboyante levensgenieter kende zijn ups en downs, maar kon ook heel serieus zijn.

Dat hij zich ook als trainer in Qatar professioneel opstelde, bewees de waardering van zijn club Al-Etehad in Qatar, een oliestaatje aan de Perzische Golf, ter grote van Zeeland en Noord-Brabant met Doha als hoofdstad, waar hij tot volle tevredenheid werkzaam was als assistent-trainer van René Meulensteen. Op grond daarvan kon hij zijn contract met anderhalf jaar verlengen.

Wim Suurbier ging er fluitend heen, zoals hij zei, de ontberingen ten spijt. ''Het is een land,'' vertelde hij, ''waar je niet moet zeuren, maar waar je je moet aanpassen. Het is Arabië, dan weet je waar je terecht komt en wat je te wachten staat. Maar ik kan me gemakkelijk aanpassen en het is een ervaring. Je leeft echt in een heel andere wereld.''

Ondanks zijn contractverlenging besefte hij: ''Je moet niet vreemd opkijken als ik morgen ineens op straat sta. Zo werkt dat in die landen en daar moet je op voorbereid zijn. En dat heeft dan niets te maken met je kwaliteiten als trainer of als coach. Als die Arabieren je zat zijn of je gezicht staat ze niet langer aan, moet je weg. Het zijn de consequenties, die je moet aanvaarden.''

''Ik ben er heel eerlijk in,'' zei hij ook, ''ik doe het voor het geld. Iemand, die iets anders beweert die daar zit, die liegt. Je gaat er niet voor je lol werken, je moet er het beste van maken. Bovendien bestaat er geen land, waar alles naar wens is. Zelfs Amerika niet, waar ik jarenlang heb gewoond, of Duitsland of Frankrijk. Ik heb voor mijn vertrek weer eens alles tegen elkaar afgewogen en nog een keer alles op een rijtje gezet en ik kwam weer tot de conclusie, dat de voordelen zwaarder wogen dan de nadelen.''