Thea van Gils – sinds september van het vorig jaar als zzp’er coördinator Welzijn en Diversiteit - is gepokt en gemazeld in Bloemhof en wil er nooit meer weg. Ze vindt er de gemixte bevolking leuk en ze heeft bovendien het gevoel dat ze iedereen kent en iedereen ook haar. Het is in Bloemhof ons kent ons. ‘’Zonder zoekalgoritmes.’’

Daarom zou ze er niet aan moeten denken dat ook haar wijk ten prooi zou moeten vallen aan sloop zoals in andere delen van Zuid het geval is. “Kijk nou eens om je heen, het is zo mooi hier, vooral die laagbouw. Er is keurig vrijwel overal gerenoveerd en ook nog geslaagd. Zo kan het dus ook. En het is altijd voor iedereen bij een betaalbare huur gebleven. Slopen is voor de mensen echt de oplossing niet’’, zegt ze met enige nadruk, ‘’want wat krijg je ervoor terug? Dat ten eerste. Maar ook het idee dat je je eigen wijk uit moet ten faveure van yuppen. Ik moet er niet aan denken.”

Bloemhof wordt keurig gescheiden door het water van de Lange Hilleweg. Schoon water, want het wordt door vrijwilligers secuur troepvrij gehouden. Thea van Gils is er één van. “Maar Eveline van Wanrooij is ermee begonnen en we hebben nu al een hele groep. Eind januari stonden we op 151 volle zakken. Kun je nagaan wat mensen in de loop der tijden allemaal dumpen. Van etensresten tot ondergoed. We halen met grijpstokken en in ons rubberbootje soms hele fietsen naar boven. Laatst zelf nog een ouwe kluis. Daar hebben we toen vreselijk om gelachen, want er zaten alleen maar vieze boekjes in. Dat moet dus voor de dief een bittere teleurstelling geweest zijn.”

Thea van Gils bemoeit zich niet alleen met het schoonhouden van het water in Bloemhof, ook met het vergroenen. Op dit moment is het plein van de Lidl aan de beurt. “Veel te kaal”, zegt ze. “Bovendien los je met meer grond ook gelijk een deel van het waterprobleem op. Want bij aanhoudende regenval kan het riool de hoeveelheid niet verwerken. Via een noodsysteem komt het dan in de singel terecht met, héél merkwaardig, als gevolg dat daar op een dag ineens honderden dooie vissen en zelfs dode eenden dreven. Komend voorjaar hopen we dat het plein klaar is en hebben we drie vliegen in één klap geslagen: vergroening, ontmoeting en vermindering wateroverlast.”

Mozaïeken

Op het Lidlplein gaan de bewoners binnenkort trouwens ook mozaïeken. Evelien van der Pluijm ontwierp een bloemmotief voor een kale muur, een doorn in ieders oog en Thea van Gils besloot meteen ook de bewoners uit de buurt erbij te betrekken. “En verder opteren we ook nog voor de uitbreiding van een speelplek voor kinderen. Geloof me, als je in Rotterdam maar lang genoeg aanhoudt en al je enthousiasme in de strijd gooit, en ook de wegen kent, dan krijg je het uiteindelijk allemaal wel voor elkaar. Eerst zei men nee tegen die speelplaats, maar toen hebben we het Nationaal Programma voor Zuid in de arm genomen. Wel eerst zien en dan geloven’’, lacht ze, ‘’maar het schijnt er nu toch aan te komen.’’

In december heeft ze samen met Liesbeth Bernard een straatfeest georganiseerd met activiteiten voor jong en oud. ‘’Een leuke manier om mensen uit de buurt met elkaar te verbinden en men vond het erg geslaagd. Dat stimuleert. Daarom staat er de komende zomer weer iets in de planning.’’  

De diversiteit van haar vrijwilligerswerk is groot. ‘’Ik coördineer ook taalprojecten voor kwetsbare vrouwen, ook in andere delen van Rotterdam. Zelfredzaamheid is hierbij een belangrijk onderdeel. Maar helaas is dat voor veel vrouwen nog lastig, bijvoorbeeld omdat ze een geïsoleerd leven leiden of bijvoorbeeld in hun moederland weinig tot geen basisonderwijs hebben genoten. En verder coördineer ik ook andere projecten, zoals Talentenklassen bij een andere organisatie. Dit is een project voor leerlingen uit groep 8 en hun ouders’’

Het oude buurthuis

De switch van het oude buurthuis naar Het Huis van de Wijk, met de achterliggende gedachte om de bewoners zelf initiatieven te laten ontplooien, is niet de switch van Thea van Gils. ‘’Zeker niet. Alle veranderingen zijn niet altijd verbeteringen. Ik zit lang genoeg in het welzijnswerk om te weten dat je beter dingen kan organiseren, eventueel samen met de bewoners, want dan heb je ook de regie in de hand. Toen het principe van het oude buurthuis nog bestond, gingen de deuren open en hadden de jongeren hun eigen stekkie en bezigheden. Nu hangen ze op straat. Ze doen geen kwaad, maar er zijn toch ook mensen die die groepjes bij elkaar intimiderend vinden. Verder is TOS (Thuis Op Straat) van straat gehaald, een grote vergissing. Ik vind het echt jammer dat dit specifieke onderdeel van Welzijn is wegbezuinigd.’’

Het wijkhuis Oleander is gesloten. Stereo en Ravennest in Hillesluis ook. Alleen Irene is opengebleven en Hillevliet is geopend. ‘’Zó’n omslag is te groot. Moet je niet willen. Daardoor raken mensen veel sneller geïsoleerd. Er vallen nu volwassenen en kids buiten de boot, meer dan vroeger. Want toen was er een programma en daar keek men naar uit. Dus mocht je de wethouder zien, laat ze maar eens een ochtendje met me meelopen.’’

Het interview werd afgenomen vóór de coronacrisis en is tevens een herplaatsing.