Tiffany Jantji maakt problemen bespreekbaar

Tiffany Jantji is zelf opgegroeid met het adagium ‘wat in huis gebeurt, blijft thuis’. Daar werd buiten het gezin niet over gesproken. Daar rustte in de familie een groot taboe op. Inmiddels is zij moeder, docent op het MBO, voormalig maatschappelijk werker en medeoprichter van de organisatie Who Am I? (www.whoami.nu)

Met deze organisatie maakt zij met laagdrempelige talksessies in Huis van de Wijk Het Middelpunt aan de Slinge de taboes bespreekbaar in de wijken Pendrecht en Zuidwijk. En ook andere wijken op Zuid zouden graag gebruik willen maken van Tiffany en haar vriendin Saadienne Conep, die de andere oprichter is van Who Am I. Beiden draaien alle talksessies.

Beiden combineren het werk met een gezinsleven met kinderen. ‘’Op school hebben wij al betaalde uren moeten inleveren om ons vrijwilligerswerk te kunnen doen. We hebben er veel plezier in en krijgen er veel voldoening voor terug. Het geeft een geweldig gevoel als je merkt dat je iemand kunt helpen. Er zit in deze wijken veel verborgen leed, maar er wordt op dit moment wel erg aan ons getrokken en dat is op vrijwillige basis eigenlijk niet meer te doen. Er gaat veel vrije tijd inzitten. Dat krijg ik thuis ook regelmatig te horen, maar wij willen die mensen in deze wijken zo graag helpen, want de sociale achterstand is groot. Veel mensen komen er zelf niet meer uit en die hebben hulp nodig.’’

Mensen met schulden hoeven bij de 32-jarige Tiffany Jantji niet aan te kloppen voor geld. Verslaafden krijgen geen drugs van haar, maar kunnen wel terecht bij een groepsgesprek met lastige onderwerpen. Want over huiselijk geweld, schulden en seks wordt in veel huizen in Rotterdam heel moeizaam gesproken. Op deze onderwerpen rust nog een groot taboe.

De vier thema's

‘’Soms herkennen mensen de problematiek ook niet. Want wanneer is er sprake mishandeling? Een pedagogische tik, is dat kindermishandeling? Over schulden praat je niet. Nieuwe schoenen zijn voor veel mensen belangrijker dan de huur of de premie van de zorgverzekering, want de buitenwereld moet zien dat je het goed hebt. Daarom wordt er eerder voor nieuwe sneakers gekozen dan voor het betalen van de huur. Dat kan wel een keer, maar intussen stapelen de problemen zich op. En seksuele voorlichting wanneer begin je daaraan? We spreken de moeders en de dochters. Die komen in het Huis van de Wijk en dan merk je dat de moeders geen idee hebben wat hun kinderen op seksueel gebied allemaal al weten. De communicatie in veel huishoudens verloopt echt heel moeizaam.’’

‘’Daarom noemen we het ook geen taboeonderwerpen, want dat maakt de drempel om erover te praten alleen maar groter. We hebben het over schaamtevolle, pijnlijke of verborgen onderwerpen. We werken met vier thema’s: empowerment (bewustwordingsproces), discriminatie, seksualiteit en mentale gezondheid. We kiezen altijd onderwerpen die onder deze thema’s vallen, zo hoort de rolverdeling tussen mannen en vrouwen bijvoorbeeld onder het thema discriminatie. Maar het belangrijkste is dat we altijd luisteren naar de deelnemers: waar willen zij het de volgende keer over hebben?’’.

Smeltkroes

Tiffany Jantji helpt mensen uit verschillende culturen en met diverse achtergronden. ‘’We hebben in de wijken Pendrecht en Zuidwijk een smeltkroes van afkomsten en daarin zit een groot verschil qua communicatie. In de ene cultuur wordt iets makkelijker besproken dan in de andere. Buurtbewoners en professionals laten wij bij deze talksessies bij elkaar komen, maar in de praktijk is iedereen een ervaringsdeskundige. Het is voor ons belangrijk dat er openlijk gepraat kan worden, maar vaak gaat het na een groepssessie op individuele basis verder. Als je in de schulden zit dan heb je een bepaalde schroom en bijvoorbeeld in de Marokkaanse gemeenschap is het nog moeilijk om vertrouwelijke informatie te delen. Vrouwen zijn dan bang dat iets via een schoonzus, nicht of buurvrouw bij hun man terecht komt. Het schaamtegevoel is in sommige culturen nog erg groot.’’

Tiffany Jantji en Saadienne Conep bepalen niet alle onderwerpen zelf. ‘’Soms is dat per wijk verschillend. Hulpverleners geven ook aan wat er in een wijk zich specifiek afspeelt. Zo hebben we pas een bemiddelende rol gespeeld in een conflict tussen jongeren uit verschillende wijken. Die waren elkaar met wapens te lijf gegaan. Door met die jongeren en ook hun ouders in gesprek te gaan zijn die problemen uiteindelijk opgelost. Op die manier kijken we waar behoefte aan is, het heeft immers geen zin om een talksessie over onderwerpen te organiseren waar geen enkele behoefte aan is.’’

Ook voor de twee vrijwilligers zijn de talksessies af en toe confronterend. ‘’Mijn vriendin Saadienne Conep heeft ook het nodige meegemaakt en dan zijn er wel eens verhalen die je enorm aangrijpen, ondanks dat we door onze ervaringen toch redelijk gepokt en gemazeld zijn.’’