Vestia gaat 61 huurders in Bergpolder ''hun huis uitjagen.'' Het gaat om huishoudens uit de Heemskerk-, De Kempenaer- en Talmastraat.

De woningcorporatie vindt hun sociale huurwoningen niet meer ‘aan de wensen en eisen van deze tijd voldoen’. En om die reden kiest Vestia voor een renovatie, zoals de corporatie het zelf noemt. Maar in feite gaat het om het compleet strippen van het van de jaren ‘30 daterende woningblok.

Het resultaat van de ‘renovatie’ zal zijn, dat er 65 kleine wooneenheden met een huur onder de 720 euro en 17 ruimere en duurdere vrijesectorwoningen voor in de plaats terugkomen.

Duidelijk is dat de corporatie er niet op mikt, dat de zittende bewoners zullen terugkeren. Het kan in principe wel. Maar een vergelijkbare woning is voor hen niet beschikbaar. Wel een kleinere en duurdere. Of een van de 17 vrijesectorwoningen, waarvan de huur niet onder de duizend euro zal komen te liggen.

De huurders met een jaarinkomen van minder dan 42.000 euro krijgen een urgentieverklaring voor de duur van een jaar. Dat deel uit het zogeheten HKT-blok dat boven die 42.000 euro zit, moet zelf op zoek gaan naar vervangende huisvesting. Vestia biedt deze huishoudens aan om ‘’te bespreken hoe wij u kunnen helpen met het zoeken naar een andere woning.’’
 
Als de huurders eenmaal weg zijn - planning ultimo 2020 - , dan krijgen zij een verhuiskostenvergoeding van 6206 euro mee. Onder de voorwaarde dat zij hun woning in Bergpolder netjes hebben achtergelaten. De bewoners hebben met boosheid gereageerd op de plannen van hun huisbaas.

Garantie op terugkeer is er niet

Vera Godijn woont al twaalf jaar in het HKT-blok. Woonoppervlak 65 vierkante meter, huurprijs 450 euro. Op haar Facebookpagina heeft zij een verhaal gezet, dat het knippen en plakken meer dan waard is. Een noodkreet. Leestijd 1,5 minuut.

“Dit is het schandaal van Crooswijk, een jaar of zes geleden, in het klein. Decennia lang heeft Vestia dit blok verwaarloosd. Gevolg: rottende ramen, lekkende daken en vochtige schimmelige huizen. Tot vier(!) keer toe regende het letterlijk in mijn woning door achterstallig onderhoud aan de daken.

Eindelijk kwamen er vorig jaar plannen voor woningverbetering. Een groepje architecten kwam langs om te vragen wat we wilden als bewoners. De schijn van inspraak, blijkt achteraf. Want nu komt Vestia met een héél ander plan: zodanig grootschalige renovatie dat onze huurcontracten worden opgezegd. Garantie op terugkeer is er niet.

Vestia voldoet met haar plannen keurig aan de maatschappelijke en gemeentelijke wensen: duurzamere woningen voor starters, enkele extra sociale huurwoningen en enkele particuliere huurwoningen. Voor die laatste worden de begane grond-woningen met tuinen opgeofferd.
Daarvoor in de plaats verliezen we een derde van het oppervlak van onze woning en gaan we een fors hogere huur betalen. Als mensen al terug kunnen keren.

Mensen met kinderen kunnen dit sowieso wel vergeten. (Hoe ga je met een kind, laat staan een gezin, op 50m2 wonen?). Na jaren anti-kraak te hebben rondgezworven, kwam ik na twaalf jaar eindelijk in aanmerking voor een woning. Dolblij was ik met dit huis. Geen lelijke trespaplaten aan de gevels, verlaagde plafonds, hokkerige indeling en kunststof kozijnen, zoals veel huizen van de woningbouwvereniging vaak hebben.
Maar glas-in-lood, kamer ensuite (eigenhandig in oude staat teruggebracht en opgeknapt) en grote raampartijen met openslaande deuren. Zoiets is een zeldzaamheid geworden.
Eindelijk een plek voor mezelf waar ik niet zomaar uitgezet kan worden… dacht ik.

Woningbouwverenigingen zijn opgericht vanuit een sociaal idee. Betaalbare woningen voor iedereen. Het basisrecht op wonen voor elk inkomen. De woningbouwvereniging was er voor de huurders. Inmiddels is dat andersom. Dit renovatieplan, daar wordt alléén Vestia beter van, niet de bewoners.

Vestia wordt er beter van, niet wij

Mensen die al 20,30 of 40 jaar met plezier in hun huizen wonen, ze zelf met liefde hebben opgeknapt. Mensen met kinderen, hele gezinnen, ouderen. Binnen een jaar moeten we onze huizen uit. Een gedwongen volksverhuizing, wegens grootschalige renovatie van onze verhuurder.
Dit betekent niet alleen gedwongen je vertrouwde huis en je wijk uit, maar ook een gedwongen huurverhoging. Waar je ook terecht komt, de huur zal altijd hoger zijn dan de huidige. Er wordt géén vervangende woonruimte voor ons gezocht… We krijgen een ‘urgentieverklaring’ en verder mogen we het zelf uitzoeken.

Kennelijk ben je met een laag inkomen ook al je rechten en autonomie kwijt. De manier waarop Vestia dit allemaal aan ons probeert te verkopen, is schandalig. De ingrijpende gevolgen voor de inwoners worden voor lief genomen. Op de informatieavond staan wat medewerkers van Vestia klaar om vragen beantwoorden. Ze worden erin getraind om om te gaan met emoties van bewoners. Het is slechts protocol, dat merk je aan alles. We mogen even onze emoties ventileren, maar enige inspraak of zeggenschap hebben we niet.

Dit hele verhaal maakt me niet alleen ontzettend boos, maar ook erg verdrietig en machteloos. Maar uiteraard gaan we ons niet zomaar onze huizen laten uitzetten. We zullen doen wat we kunnen om dit tegen te houden.”