Sparta staat deze hele week bovenaan in het rechterrijtje. Ik ken mensen die elke dag kijken. De opmars begon met het vierde doelpunt van Sven Mijnans tegen AZ. Een wereldberoemde goal, omdat die gescoord werd met een jong, lang linkerbeen dat tussen de knie en het einde van het korte broekje geen tattoo heeft. Dat zie je niet vaak meer.

Mijnans heeft ranke bovenbenen. Totaal anders van samenstelling dan die van Harroui. Bij Harroui denk ik vaak: jongen, hoe krijg je in godsnaam die dijen door de openingen van dat nauwe broekje. Harroui heeft de grootste broek nodig en krijgt de kleinste. Het vroegere broekje van Frans Derks is er niks bij.

Mijnans daarentegen heeft een wijdere broek. Niveau: Janny Schilder. Trend: Volendam. Vrij spel voor laaghangende ballen.

Hij trekt die, zodra de ingangen de voeten zijn gepasseerd, in één beweging omhoog met hulp van handen, die onderdeel zijn van armen, die godzijdank óók tattoo vrij zijn. Ik ben een steeds grotere fan van voetballers die een tattoo niet nodig hebben om van enige betekenis te zijn. Het is bijna het succes van Sparta.

Die Limburger Bryan Smeets zit helemaal onder, en hoewel ik altijd blij ben dat ie meedoet, kan ik enig mededogen voor die mishandeling niet onderdrukken. 

Nu terzake. Als zelfbenoemd voorzitter zijn van de Sven Mijnans-fanclub vraag ik me af wie hem voor Sparta heeft gescout? Op 18-jarige leeftijd speelde hij nog gewoon in het eerste elftal van de amateurclub Spijkenisse. Ook dat komt niet meer voor.

Zelfs de ontdekking van een 16-jarige niet. Twaalf is al een uitzondering. Dringen geblazen is het alleen rond de zevenjarigen. Scouts beloeren tuintjes van de eensgezinswoningen om zelfs vroegoude driejarigen met een luier om een bal hoog te zien houden.

De voetbalscouting in Nederland is teruggeworpen naar het prenatale gebied. Het is kleuterwerk geworden. Scouts omzomen basisscholen, delen visitekaartjes uit aan moeders, gaan er desnoods een relatie mee aan en laten zich na drie weken Oom noemen. Ze schommelen en kleien naar hartenlust mee en suizen van het ene pleintje naar het andere. Voetbalscouts zijn de Chippendales binnen de bedrijfstak betaald voetbal. De gigolo’s voor gescheiden moeders.

Maar dan ineens is er toch een bijna wereldberoemde uitzondering.

Mijnans.

Sven Mijnans.

Een jongen met een rijbewijs uit Spikecity met donkere wenkbrauwen als jaloezieën over een genietend gezicht bij een doelpunt. En dan werkelijk niet alle tanden, maar ook alle kiezen bloot. Als ik z’n zaakwaarnemer was had ik de Sensodyne-sponsoring al gescoord en als Dik Bruynestein nog geleefd had weet ik ook hoe hij hem getekend had. Op de achtergrond met eem silhouet van de man die hem naar Spangen bracht.

Een man die bij een 18-jarige slim het rijk alleen had. 

Ga toch eens vragen bij Sparta wie dat was.