Straatdokters helpen daklozen

15 November 2018, 08:42 uur
Algemeen
mainImage
Digitaal Dagblad
Afbeelding is niet meer beschikbaar

Het aantal dak- en thuislozen in grote steden stijgt, ook in Rotterdam. Vaak hebben zij gezondheidsproblemen en geen goede toegang tot de zorg. Daarom zijn er straatdokters. Zeven huisartsen, die elke week een daklozenspreekuur houden.

Een cliënt luistert gespannen, terwijl straatdokter Marlieke Ridder hem probeert te overtuigen van de noodzaak bloed te laten prikken. De dakloze man wil niet. ''Want weet je, ik heb niet zoveel bloed.''

''We hebben vijf liter in ons lichaam,'' probeert Ridder. Maar nee, vandaag wordt niet geprikt.

Tranen drogen
Het is vrijdagmiddag, iets na drieën. Buiten schijnt de zon, binnen zitten Ridder en verpleegkundige Sjef Hollenberg. Zij houden sinds anderhalf jaar elke vrijdag daklozenspreekuur in opvanglocatie CVD de Hille, op de Lange Hilleweg. Tussen 13.00 en 16.00 uur bekijken ze ontstekingen, allergieën en pijnlijke plekken. Ook drogen ze tranen. Zoals bij een vrouw die al een jaar in de Hille woont en veel stress heeft. Ridder spreekt haar moed in en zegt dat ze sterk is omdat ze het al zo lang volhoudt. ''De opvang is een stressvolle omgeving,'' legt de dokter later uit. ''Iedereen neemt zijn eigen geur mee en maakt geluiden. Sommige daklozen zijn agressief of gebruiken drugs. Het lichaam reageert daarop.''

Gewoon pech
In Nederland zijn steeds meer daklozen, vooral in de grote steden. Naar schatting is het totale aantal gestegen van bijna 18.000 in 2009 naar 30.500 in 2016. Ridder: ''Een derde van hen is verstandelijk beperkt, veel van hen zijn verslaafd aan drank en drugs. Anderen zijn bijvoorbeeld asielzoekers, failliete zzp’ers of gewoon mensen met pech. Dakloos worden kan echt iedereen overkomen.''

Fonds voor onverzekerden
Gemiddeld bezoeken dertien cliënten het spreekuur. ''De dokters nemen echt de tijd voor je'', vertelt een 45-jarige man. Een vrouw (31) vult aan: ''Als ik naar mijn huisarts ga, nemen ze me niet serieus. Hier hoef je je niet te schamen.'' ''Iedereen is welkom,'' zegt Ridder. ''Maar mensen die zelf een huisarts hebben kunnen beter daarheen. Die kent je en kan je veel beter helpen.'' Ze benadrukt dat daklozen zonder ziektekostenverzekering óók kunnen langskomen. ''Er is een speciaal fonds waaruit zorg voor onverzekerden wordt betaald.'' Toch zijn er ziekenhuizen die niet helpen. ''Wij snappen niet waarom. Alleen het EMC helpt altijd, terwijl je dit als stad met elkaar moet dragen.''

Ridder noemt de cliënten die ze ziet geweldig. ''Ik vind het belangrijk dat we kwetsbare mensen opvangen. Door teleurstelling op teleurstelling hebben veel daklozen geen vertrouwen meer in de zorg. Ik wil die leuke dokter van de Hille worden die hen vertrouwen geeft.''