Traditie van havenman of -vrouw gaat door

14 May 2018, 21:39 uur
Haven
mainImage
Digitaal Dagblad
Afbeelding is niet meer beschikbaar

door Hans Roodenburg

''Het verhaal is nog niet af, integendeel,'' zegt de laatste burgemeester Ahmed Aboutaleb in het boek ‘Een titel die ertoe doet’ over de tot nu toe 37 havenmannen en één vrouw van het jaar die zijn gekozen. Van hen zijn er inmiddels vijf overleden.

Dat mag in deze tijd van misschien wel honderd persprijzen in Nederland en Europa per jaar een open deur zijn, maar aan alle kanten heeft de burgemeester gelijk. Immers de Havenpersclub Kyoto is al in 2011 opgeheven. Vanaf die tijd kiest een jury van elf leden uit de haven de over het algemeen eenvoudig gebleven havenmensen. In de jury zitten nog enkele journalisten die de haven voornamelijk als werkterrein hebben.

Belangrijk is thans dat de Stichting Havenman/vrouw van het Jaar de traditie voortzet. Het is dus méér dan een persprijs geworden en daar doelt Aboutaleb op. Het boek van de auteurs Bram Oosterwijk en Frank de Kruif heeft niet voor niks ‘Een titel die ertoe doet’ gekregen. Daarin portretteren de schrijvers 37 mensen die mede de Rotterdamse haven in de laatste 40 jaar tot grote hoogte hebben gebracht.

‘Ik ben nu dan ook al nieuwsgierig naar de komende winnaars!’ schrijft de tegenwoordige president-directeur Allard Castelein van het Havenbedrijf in zijn introductie in het boek. Waardevolle bijdrages van hem en van burgemeester Aboutaleb, schrijven de auteurs.

De eerste Havenman van het Jaar dateert van 1981 en de laatste in de rij tot nu toe is van 2017. In dat tijdvak zijn er zesendertig Havenmannen en één Havenvrouw benoemd. Tot en met 2010 bepaalden de leden van de Havenpersclub Kyoto - journalisten die over de maritieme sector schreven - wie de zo begeerde jaarlijkse onderscheiding had verdiend. En dat gebeurde dan op basis van wat hij of zij in het betreffende jaar aan belangrijks en of innovatiefs voor de haven van Rotterdam had gedaan.

De eerste was in 1981 Koos Lagendijk, de inmiddels overleden ‘Kolen Koos’ genoemd, en de laatste over 2017 Pieter van Oord, bevelvoerder van het bedrijf met bijna honderd aandeelhouders dat oorspronkelijk een baggerbedrijf was, maar inmiddels behoorlijk is uitgegroeid en erg veel vanaf Rotterdam doet.

Het boek was ook aanleiding om het verval van (papieren) dagbladen aan de kaak te stellen mede door de digitalisering thans. Er verscheen in de jaren vijftig in de stad Rotterdam een groot aantal kranten, lokale, regionale en landelijke: het Rotterdamsch Nieuwsblad, Het Vrije Volk, het Rotterdamsch Parool, De Rotterdammer en De Maasbode (later De Tijd-Maasbode). De Nieuwe Rotterdamsche Courant (later NRC-Handelsblad) werd er - uiteraard - gemaakt en gedrukt. Het Algemeen Dagblad, De Telegraaf en Trouw hadden een Rotterdamse editie. Vakbladen als Dagblad Scheepvaart en de Handels- &Transport Courant schreven vanzelfsprekend veel over de haven en de scheepvaart. Ook het Algemeen Nederlands Persbureau (ANP) met een Rotterdamse vestiging deed dat natuurlijk.

Van dit grote bestand aan papieren dagbladen is nauwelijks nog iets over. In de loop der jaren werden de meeste kranten, waarvoor werd betaald, opgeheven. Het AD met de editie RD is het enig overgebleven (mede papieren) stadsdagblad van de Maasstad. En dan hebben we het nog steeds niet over de eigenaren die nog meer zijn veranderd dan de verloren titels.

In de vroege jaren vijftig kwamen er elke week wel enkele nieuwe schepen tijdens hun maiden voyage lading lossen en laden. De cargadoor die de rederij vertegenwoordigde of de stuwadoor die ervoor zorgde dat het schip gelost en geladen werd, nodigde dan doorgaans de gespecialiseerde havenpers uit als zo’n schip de haven aandeed. Meestal werden de journalisten aan boord ontvangen, maar ook op kantoor. Het was natuurlijk de bedoeling dat ze er in hun kranten over schreven. Vandaar ook dat de Havenpersclub Kyoto in 1956 is opgericht.

In 2011 kwam daar een einde aan omdat vele havenjournalisten met pensioen waren gegaan, overbodig waren geworden, bij andere media een baan hadden gevonden of in de public relations waren gegaan. De gepensioneerden bleven doorgaans lid. Aanwas van jongeren was er niet of nauwelijks. Als Kyoto een gastspreker had uitgenodigd kwamen er soms niet meer dan vijf of zes leden. En dat was pijnlijk, zowel voor de gastspreker als voor de aanwezige leden.

Het bestuur van de persclub beraadde zich en kwam tot de conclusie dat het weinig zin had door te gaan. Het moeilijke besluit tot opheffing werd dan ook door een grote meerderheid van de leden genomen. Na 55 jaar was het gedáán.

Het boek over het verleden en waarschijnlijk over de toekomst van de haven van Rotterdam is een aanbeveling voor de nieuwe haventalenten die zich aandienen. Aan boord van de Nieuwe Maze van het Havenbedrijf werd het gepresenteerd. Hoe kan het ook anders dan op een schip dat representatief is voor de haven.
Het boek is door de Stichting Havenman/vrouw van het Jaar in eigen beheer uitgegeven.

 

[caption id="attachment_32582" align="alignnone" width="3968"] Allard Castelein (links) met de auteurs Frank de Kruif en Bram Oosterwijk.[/caption]


De 'rode pier' in de Waalhaven Pier 2 van Pakhuismeeteren - de Havenpersclub Kyoto kwam er vaak.


De voorpagina van het boek.