door Jan D. Swart

Het was in wezen een verwijt aan onderwijswethouder Said Kasmi, maar de fractievoorzitter van Denk trok het zich het meest aan: de constatering van Leefbaar-expert Tanya Hoogwerf dat er in Rotterdam niet of nauwelijks meer gelet wordt op het thuisonderwijs. Het woord ‘versloffen’ viel.

De armen van Hoogwerf bewogen snel en dan weet men in de raadzaal: ze heeft zich er in verdiept en er gaat iets komen.

Stephan van Baarle van Denk zag het à la minuut als een aanval op het moslimgeloof en zei dat daarmee zo vroeg in de morgen een zekere hoop in rook was opgegaan. Hij had geduimd dat raadslid Hoogwerf milder van vakantie was terug gekomen. Hij zuchtte.

Hoogwerf zuchtte ook, want ze vond dat Van Baarle met zijn vroegtijdige interruptie de kern van de kwestie weer eens uit het zicht van de werkelijkheid wegblies. Leefbaar wil in Rotterdam geen segregatie. Daar ging het haar om.

Thuisonderwijs veroorzaakt dat, vond Hoogwerf. Het werkt maatschappelijke vervreemding in de hand. Kinderen doen niet mee in normaal sociaal contact. Dus snapt Leefbaar die ouders niet.

Van Baarle keek de zaal in alsof hij wilde zeggen: doen ze dan iets verkeerds? Nee. Ouders mogen kinderen zelf thuis les geven als ze geen school kunnen vinden die matcht met hun geloofsovertuiging. Maar dan moet er wel kwaliteitscontrole op zijn. Controle van het niveau: Hugo de Jonge. Gedegen CDA-controle. Je hoorde het de fractie van Leefbaar denken. Niet dat van Kasmi: het makkelijke, Gods water over Gods akker. Nee, Hoogwerf zei het niet, maar het kwam er op neer.

Onderwijswethouder Kasmi (D66) zat het intussen allemaal aan te horen. Ook het verhaaltje van een volgens Van Baarle bestaande Nederlandse familie die naar Ierland was uitgeweken, omdat er voor hen hier geen juist geloofsonderwijs was. ‘’Christelijk, hè’’, zei hij met de geluidsnadruk die van hem kennen. Om er, terwijl hij in de richting van Hoogwerf keek, aan toe te voegen. ‘’Maar over dat geloof hoor ik u nooit.’’

En terwijl iedereen vermoedde dat Hoogwerf zou zeggen: goed dat ze dan vertrekken, zei ze dat niet. Ze richtte zich tot Kasmi en riep: ‘’het is een kwalijke zaak dat een bestaand beleid stilletjes-aan is lam gelegd.’’ Kasmi had de kinderen uit het oog verloren. Kasmi had de zaak gefopt en ondanks vastgelegde afspraken geen gesprekken gevoerd met de ouders van de in totaal 44 kinderen, die achter gesloten deuren onzichtbaar onderwijs genieten.

‘’Niks lam gelegd’’, verdedigde de Songfestivalwethouder zich ‘’Het onderwerp heeft alleen even on hold gestaan omdat er vanuit Den Haag nieuwe voorschriften zouden komen. Ik heb de zaak allang weer opgepakt en de gesprekken met de ouders staan voor september en oktober weldegelijk op de rol.’’

Hoogwerf zuchtte weer. Het was de zucht van: nou, ik ben benieuwd. Ook Van Baarle zuchtte: die van een ostentatieve intellectueel. En Kasmi zuchtte het hardst. Hij had de eerste nazomerse aanval van Tanya overleefd.