Een keer per dag facetime ik met mijn moeder van 91. Althans dat poog ik te doen want soms komt de digitale verbinding gewoon niet tot stand omdat mijn moeder geen whizzkid is op het digitale front. Op zo’n moment grijp ik maar terug op het ouderwets bellen met de telefoon.

Mijn moeder woont in een verzorgingstehuis in Vught. Net als in alle verpleeg- en verzorgingstehuizen is mijn moeder volledig geïsoleerd van de buitenwereld. Sinds drie weken mag ze zelfs ook in het eigen tehuis niet meer rondscharrelen met haar rollator, maar moet ze verplicht op haar kamer blijven.

Het is trouwens ook geen verpleegtehuis meer te noemen, maar eerder een dependance van het ziekenhuis. De eetzaal waar gezamenlijk gegeten werd en waar alle leuke activiteiten zoals muziekopvoeringen plaatsvonden is omgebouwd tot een ziekenzaal. Ze hebben er zelfs twee beademingsapparaten tot hun beschikking.

Het is natuurlijk geen Intensive Care maar daar kunnen onze stokoude medemensen toch niet meer naar toe ook al wordt er niet aan leeftijdsdiscriminatie gedaan. Op dit moment liggen er minstens 10 ouderen met coronaverschijnselen in de eetzaal. En vertelde mijn moeder mij, er zijn al heel wat huisgenoten overleden, waaronder haar buurvrouw.

Mijn moeder weet verdomd goed dat als ze ziek wordt ze het waarschijnlijk niet zal overleven. De huisarts heeft ook met haar gebeld en er over gehad dat er geen ziekenhuisopname in zal zitten als het mis gaat met haar. Ze heeft zich daar volledig bij neergelegd. Echter elke dag dat zwaard van Damocles boven haar hoofd, dat vreet wel aan haar.

We praten er met elkaar maar heel luchtig over maar via facetime zie ik de enorme spanning op haar gezicht gegroefd staan. Uiteraard een vrouw van 91 jaar is oud te noemen maar mijn moeder is in de afgelopen weken van een vieve stokoude dame in een doorschijnende stokoude vrouw veranderd.

Boos

Het maakt mij naast verdrietig ook heel erg boos. Boos op al die kabinetten Rutte die de economie en geld verdienen zo ontzettend veel belangrijker vonden dan de zorg voor mensen die zo hard gewerkt hebben om die schatkist te vullen. Bezuiniging op bezuiniging waardoor we onze hele gezondheidszorg nu helemaal niet meer adequaat op orde hebben.

Boos op dit kabinet Rutte dat in januari en februari ons nog wilde doen geloven dat deze ramp onze deur wel voorbij zou gaan en dus niet snel genoeg ingreep. Boos op dit kabinet Rutte dat vanwege die enorme drang naar geld verdienen niet de volledige lockdown voorstaat maar een zogenaamde ‘intelligente’ lockdown. Alleen de term intelligente is al beledigend voor al die mensen die nu dagelijks bezwijken aan corona.

Boos op dit kabinet Rutte omdat de grootste risicogroep de kwetsbare ouderen en hun verzorgenden in onze verpleeg- en verzorgingstehuizen geen enkele prioriteit krijgen in bescherming. Maar ik ben ook boos op ons allemaal. Na elk weekend stijgt de curve en blijkt dus dat velen van ons deze ramp niet serieus nemen en gewoon doorleven alsof er niets aan de hand is. Ik zit met spanning te wachten op de cijfers van het aantal zieken en doden de komende dagen. Flatten the curve is namelijk het enige dat mijn moeder zal redden.

Vrolijk facetimen

Die boosheid laat ik uiteraard niet aan mijn moeder merken. Vandaag ga ik weer vrolijk facetimen met haar. Hebben we het weer over koetjes en kalfjes. Vertel ik haar alles over haar hoogzwangere kleindochter die alleen met de getuigen volgende week gaat trouwen. Haal ik met haar de herinneringen op over haar en mijn zwangerschappen. Liggen we in een deuk als toevalligerwijs haar schoondochter op de vaste telefoon belt en mijn moeder in al haar onschuld de hoorn bij de webcam houdt zodat mijn schoonzus mij kan zien.

Ik koester deze momenten en hoop dat een van de verpleegkundigen dinsdag mijn moeder kan helpen om een app op haar Ipad te downloaden. Als dat lukt kan ze in realtime het trouwen van mijn dochter in het stadhuis van Rotterdam volgen op haar Ipad. Kunnen we daar dan weer een hele avond over kletsen via facetime. Althans als ze de juiste knopjes op de Ipad weet in te drukken want mijn moeder is met haar 91 jaar niet zo heel erg vaardig op de virtuele melkweg.

Eerdere dagboeken:

https://dagblad010.nl/Columns/coronadagboek-

https://dagblad010.nl/Columns/coronadagboek-deel-3

https://dagblad010.nl/Columns/-coronadagboek-4-