door Dries Mosch
Waarschuwing: deze column kan een kwetsende werking hebben!
Ja het is me het weekje wel geweest. Waarbij de kindertoeslagaffaire natuurlijk dominant had moeten zijn in het nieuws. Maar dat werd het dus niet. Thierry Baudet & Co pakten de voorpagina’s. De pers kreeg een driegangendiner geserveerd en ging volledig los.
De verwenfabriek FvD is in minder dan een week volledig omgeslagen en ze stonden meteen allemaal in de rij om Baudet te verneuken op een plek waar het zonlicht moeite heeft om binnen te komen. Ook de heer Eerdmans. Hij stelde zich meteen kandidaat voor de eerste plek. En toen was de implosie nog maar halverwege. Tussen u en mij: de talenten van de heer Eerdmans als crisismanager zijn nou niet van een enorme kwaliteit. Bij de Rotterdamse wethoudersoap in 2014 heeft hij 48 uur op het toilet gezeten.
En wat Baudet betreft: ik wil graag nog wel eens horen of al die verhalen, die ze nu over hem vertellen, wel waar zijn. Ik maak ook wel eens een foute grap die ik in de grond van mijn hart niet meen. Maar in de overdrijving zit de humor. Wie zei dat ook alweer?
De kindertoeslagaffaire was natuurlijk wel schaamteloos. Het kneuzenleger kwam niet verder dan: ja ik weet het, ik was fout, maar de ander fouter. Alleen de heer Wiebes kon er niet onderuit dat hij had gelogen en bedrogen en ja, dat was volgens hem ook wel een beetje fout. Hij zei: het had anders gemoeten. Ja natuurlijk sufferd. Daarom zit je er ook.
Ik hoop dat de slachtoffers ruimhartig worden gecompenseerd, maar ik vrees het ergste.
Tennispark Overschie
Zelfs had ik deze week ook nog een vlek weg te poetsen. Die van het tennispark in Overschie. Daar schreef ik vorige week op deze plek een column over (*). Heeft nogal voor wat ophef gezorgd. Maar als je je kiezers belooft transparant te zijn moet je niet schromen om - als het nodig is - de deuren en ramen wagenwijd open te zetten.
Daar zitten risico’s aan. In politieke taal noemen ze dat lekken van vertrouwelijke informatie, die in het geval van de tennisbaan van Overschie wel bij de eigenaar, ook bij de projectontwikkelaars, net als bij de wethouder en leden van de gebiedscommissie bekend was, maar niet bij de toekomstige verliezers.
Als je – als raadslid of als gebiedscommissielid – die informatie lekt, kom je voor het tribunaal van collega’ en medegenoten. En dus had ik afgelopen maandagavond mijn haar netjes gekamd, ik had me geschoren: de IPad kon aan. Een digitaal tribunaal. Met slechts één agendapunt: de lekkende heer Mosch. Alsof de artsen mijn incontinentie gingen bespreken.
Op zichzelf een hele eer natuurlijk als er een ingelaste vergadering wordt belegd waarbij al je fans los op je kunnen gaan. Afijn, die vergadering werd voorgezeten door een onafhankelijke technische voorzitter die door de gemeente Rotterdam was uitgekozen. Die onafhankelijkheid heb ik om te beginnen ter discussie gesteld. En met zijn voorwaarde dat de vergadering vertrouwelijk was, daar kon hij ook naar fluiten. Ik vond dat - als er kritiek op mijn functioneren was - dit in de openbaarheid thuis hoorde.
Nee dus.
En ook van mijn kant: nee.
Eind van het liedje: ik krijg over Overschie geen vertrouwelijke info meer toegezonden. Ik kan dus geen burger meer waarschuwen. Maar mochten er gebiedscommissieleden zijn of ambtenaren, die oog hebben voor de publieke zaak: hang de vertrouwelijke stukken in een supermarkttasje aan mijn deurknop en ik zal ik ze naar waarde inschatten en indien nodig gewoon openbaren als ik vind dat de belangen van de inwoners van Overschie worden geschaad.
Ik doe nog wel mee aan de formele gebiedscommissievergaderingen waar u ook naar mag kijken en luisteren. Maar besef dan wel dat er in de volgende informele vertrouwelijke vergadering weer iets heel anders wordt verteld.
Maar dat mag u dan weer niet weten.