Nooit worden keuzes in de politiek gemaakt om inwoners te dienen. Wel om de schatkist te spekken. Goed onthouden, want zo ging het natuurlijk ook toen in 2012 besloten werd dat de 14 Rotterdamse deelgemeenten afgeschaft moesten worden. Het zou de overheid kleiner en soberder maken. En niet onbelangrijk: het zou 7,5 miljoen op jaarbasis opleveren.

Maar zoals altijd blijken politieke argumenten kletskoek te zijn en goedkoop weer duurkoop. Geen inwoner die er beter van geworden is.

Na deelgemeenten kwamen gebiedscommissies. En nog voordat die goed en wel ingeburgerd waren, werden ze alweer om zeep geholpen. Vervolgens drie jaar onderzoek naar het fenomeen wijk- en dorpsraden, uitgevoerd om elkaar bezig te houden. Alles bij elkaar tien jaar puinhoop. Tien jaar lang minachting van de oudere Rotterdammer, die er niets van begreep maar er wel zwaar onder te lijden heeft gehad. 

Ik schiet het huidige systeem met wijk- en dorpsraden niet voortijdig af. Laten we die fout niet maken. Elke verandering is geen verbetering. We kunnen immers ook de kinderziektes verhelpen. Maar dan helpt het niet als de verantwoordelijke wethouder vroegtijdig al een winstwaarschuwing afgeeft en roept dat er in de komende begroting geen cent vrijgespeeld gaat worden om de wijk- en dorpsraden te professionaliseren en dat we tot 2025 moeten wachten. Dat bevestigt – net als in 2012 – dat dukaten leidend zijn in onze politieke sturing.

Laat ik dan alvast het wensenlijstje van de Jongere Ouderen Unie voor 2025 meegeven: geef die 39 wijk- en dorpsraden taken en bevoegdheden, leg aan hun bestemmingsplannen voor, betrek ze bij mobiliteitsplannen, zet ze in op de problematiek in de buitenruimte, dus ook bij het systeem van de afvalinzameling, kortom, geef info en vraag output. Hoe makkelijk kan het zijn.

Wijkhubs moeten een prominente rol krijgen in de wijk. Elke inwoner moet gaan inzien dat dit het eerste portaal is op weg naar de gemeente. En geef die wijk- en dorpsraden geld om die bevoegdheden te kunnen uitvoeren. Want alleen dan gaan ook inwoners inzien dat ze door het stadhuis serieus worden genomen. Nu is het een wassenneus.

Soms kan een oplossing heel simpel zijn.