Ik heb deze laatste dagen van het jaar een ongenuanceerde fascinatie voor humortekeningen.

Hoe lang zal het geleden zijn dat we in Hoek van Holland getekende ansichtkaarten konden kopen, waarop kleine mannetjes - onderdanig aan struise vrouwen - werden gepresenteerd als de marionetten van onze samenleving?

Zo’n mannetje stond op het strand met twee benen in de rug van een kolossale vrouw, terwijl hij met twee armen haar korset stond aan te rijgen. Ja, pas op hè: los van de grond. Precies getekend zoals de verhoudingen kort na de oorlog waren tussen man en vrouw in Crooswijk, in het ouwe Noorden en delen van Zuid. Niks Femmes for Freedom. De vrouw was daar al heel lang de baas van het grote rode of katholieke gezin. 

Aan de voorzijde van die kaart stond: Groeten uit Hoek van Holland. Je had ze ook uit Rockanje en Scheveningen. En waarschijnlijk bestonden ze ook in Egmond aan Zee, maar daar kwamen we nooit. Dankzij die ansichtkaarten won het officiële feminisme in de jaren zestig dankzij Ageeth Scherphuis van de AVRO gaandeweg terrein in Nederland. 

Laatst vroeg raadslid Tim Versnel (VVD), altijd scherp als een mes, waarom ik op hoge leeftijd nog zin had in de plaatselijke politiek. Slachtoffer van het feminisme, antwoordde ik. Daarna gaf ik hem de twee dikke boeken cadeau die Johan Derksen en ik samen schreven om de triomf van onze oppermachtige vrouwen te kunnen bekostigen: Kanjers, Culthelden en Engnekken. Via bol.com weet u alles.

Afijn, het waren prachtige gekleurde cartoons, die ansichtkaarten, waarop een dictatoriale vrouw in een gigantisch badpak stond te pootjebaden met een schepnetje in haar hand. En daarin hing solo en verwaarloosbaar een klein voorwerp: haar man. Zonder een spier te vertrekken hield zij het schepnetje vast terwijl ze in gesprek was met een andere vrouw. Die had het gevulde schepje achteloos over haar schouder gegooid.  

Politiek Rotterdam zou pas gaan gieren van de lach als je zo’n tekening vandaag-de-dag zou zien van Lies Roest (GroenLinks) met in het netje, laten we zeggen: Kevin van Eikeren van de PvdA.

Het gekke van die plaatjes was dat ze in hun overdrijving vroeger juist heel dicht bij de waarheid stonden. Ze waren origineel, knap getekend, maar nooit, nooit, nooit trof ik in strikte rechtvaardigheid een ansichtkaart aan waarop een vrouw in zo’n netje bungelde. Die tekeningen bestonden alleen in landen waarvan we toen nog dachten dat ze heel ver weg waren.

Nu zijn er inmiddels hele leuke te maken. 

De bedoeling van de tekenaar was, dat we zo’n ansichtkaart kochten en verstuurden. Meestal kochten we er gelijk een heleboel, want we hadden in onze familie allemaal van die ooms die thuis geen reet te vertellen hadden.

Helaas bestaan die ansichtkaarten niet meer. Een postzegel is curiositeit. Er is ook geen humor meer. Ook niet op het stadhuis. Alleen de vlog van de VVD houdt er nog een beetje de lol in. Voor de rest is het een dooie boel. Terwijl ik gemeenteraden heb meegemaakt, ik lieg niet: dan lag je elke week dubbel van het lachen. 

Toch ga ik nog eens onderzoeken of ze betaalbaar zijn, die tekeningen. Want in relatie tot het stadhuis tollen de ideeën door mijn hoofd. Maurice Meeuwissen van de PVV, die op z’n knietjes met z’n blote billetjes omhoog kleine zweepslaagjes krijgt van een in het leer geklede Stephan van Baarle van Denk. Geweldig! Met op de achtergrond Ercan Büyükçifçi van Nida, die met z’n tong uit z’n mond toekijkt.

Andersom, met Van Baarle op de grond en Meeuwissen als maestro wordt het tegenwoordig al meteen linkse soep. Zeker als we in plaats van Büyükçifçu voor de afwisseling Joost Eerdmans laten toekijken.

Gek eigenlijk, maar wel waar.


Lees in dit verband ook: https://dagblad010.nl/Columns/kerstwens-jan-d-swart-lap-die-de-vvd-boys-tekent