Het tekort aan leerkrachten is bepaald geen nieuw probleem. Dit speelt al jaren en met name in de grote steden en dan nog specifiek in de probleemwijken van die steden is het tekort aan gekwalificeerde leerkrachten opvallend groot.

De laatste jaren hebben school- en gemeentebesturen verschillende voorstellen besproken en soms ook uitgevoerd om het werken op scholen in probleemwijken aantrekkelijker te maken. Maar uiteindelijk bleek geen enkele oplossing het probleem te tackelen. Zo werd een lerarenbonus van 5000 euro geschrapt. Te weinig mensen werden hierdoor over de streep getrokken.

Als dan vrijwilligheid niet werkt, dan maar met dwang.

Althans, dat is nu het jongste voorstel dat op tafel wordt gelegd bij de schoolbesturen.

De nood moet wel erg hoog zijn om een dergelijk onrealistisch idee bespreekbaar te maken. Marco Pastors, directeur Nationaal Programma Rotterdam-Zuid, is groot voorstander van (gedwongen) spreiding van leerkrachten.

Naar mijn mening is hier sprake van een denkwijze in de trant van “over u en zonder u”. En daar hebben ze in het onderwijs al teveel ervaring mee.

Vanuit diverse scholen is al verontwaardigd en afwijzend gereageerd. Hoe verzin je zoiets, dan moet je toch wel erg ver weg staan van de schoolpraktijk.

Een school is een organisatie waar mensen werken die zich betrokken voelen bij hun werk, als team een structuur willen neerzetten, een schoolklimaat willen opbouwen, kiezen voor en werken met een bepaald onderwijssysteem.

Dat zijn complexe processen, waarbij het van eminent belang is dat leerkrachten passen binnen een team. Het kan dan ook niet zo zijn dat iemand gedwongen geplaatst wordt in een werkomgeving waarbinnen betrokkene niet wil werken. Dat werkt contraproductief.

Gevolg is naar mijn idee dat leerkrachten buiten Rotterdam gaan zoeken. Het resultaat is dan dat het tekort niet alleen in de probleemwijken alleen maar groter wordt!

Niet doen dus.

Wat mijns inziens wel werkt is het aanbieden van huisvesting en het structureel hoger belonen van leerkrachten die werken op scholen in probleemwijken.

Maar zijn we niet nog steeds bezig met symptoombestrijding. Is het niet raadzaam veel meer te investeren in gezinsbegeleiding, in opvoedingsondersteuning.

Daarnaast is het van belang dat er meer aandacht is voor de veel voorkomende taalachterstand in die wijken en dat geldt ook voor een behoorlijk aantal volwassenen.

Dan ben je pas echt bezig met oplossingen en zal het werken op scholen in probleemwijken minder zwaar worden. Want zwaar is het nu wel!

Dus, dwang werkt zonder meer contraproductief. Veel inzet om de echte oorzaken aan te pakken, dat is het.

En, zorg voor een huis en een passende beloning voor leerkrachten. Dat werkt!