Ik heb me als raadslid voor de oudere Rotterdammers hardnekkig en – naar later bleek - met gezamenlijk succes verzet tegen de bouw van dat cultuurarme nieuwe Feyenoord-stadion. De belangrijkste reden was dat de businesscase rammelde. Er viel voor Feyenoord niks mee te verdienen. Dat vonden de beste financiële denkers ook. Ik bevond met dus gelukkig in goed gezelschap.

Na het afblazen van dat megalomane project heb ik in de publiciteit weinig meer iets vernomen van al die bouwmannen die ons op de bluf uit De Kuip wilden verjagen. Ze hadden maar één opdracht en dat was het droomdecreet van burgemeester Aboutaleb waarmaken. Hij wilde er de geschiedenis mee ingaan. Dat lukte zijn voorganger Bram Peper met de Erasmusbrug, maar hem niet.

De 40 miljoen gemeentegeld werd als cadeautje een lachertje toen de opleiding en de scouts van Feyenoord eindelijk op volle toeren draaiden en de winstgevende buitenlandse transfers ons om de oren vlogen.

Jammer ook voor D66, dat al haar kopstukken had ingezet om met de 40 miljoen subsidie met het hoofd spectaculair te kunnen scoren. Maar daar was alleen Cor van der Gijp goed in. Wethouder Adriaan Visser niet. Terwijl - achteraf gezien - de huidige woningwethouder Chantal Zeegers haar solidariteitsenergie beter voor een goed plan had kunnen reserveren.

De Kuip verlaat je niet. Je renoveert De Kuip. Gaatje voor gaatje. Dat deed men in Madrid. Dat doet men in Barcelona, Sheffield en op Anfield in Liverpool. Je breekt een traditie niet af. Daar blijf je met je vurige fikken vanaf. Klaar. Sparta heeft z’n Kasteel en bij Excelsior hoort de eenvoud van Woudestein. We hebben als Rotterdam al genoeg concessies gedaan.

En waarom schrijf ik dat?

Omdat het deze zomer 70 jaar geleden is dat kolenboer Cor Kieboom, de voorzitter van Feyenoord, aan de meest legendarische facelift van zijn club begint: hij verandert zijn vijfmansvoorhoede op vier plaatsen. Zijn schepping wordt de zomer daarna gevierd met 93 doelpunten, 36 van Henk Schouten.

Tot 1955 is het stadshart nog een winderige zandvlakte en het elftal van Feyenoord een kneuzenkermis, maar daarna gaat de paling lopen. In de binnenstad herrijst het Centraal Station, De Bijenkorf en ter overdenking het Beeld van Zadkine. In De Kuip dankzij de aankoop van Coen Moulijn, Cor van der Gijp en Henk Schouten eindelijk kostelijke welvaart. Droomvoetbal kopt Het Vrije Volk, toen het grootste dagblad van Nederland en Rotterdam. De drie prijsduiven van Xerxes, Emma en Holland Sport kosten niet mee dan 14.325 gulden salaris per stuk per jaar, scheef Jan D. Swart ooit.

Af en toe rijd ik door Zuid. Dan vraag ik me af: waar stonden ook alweer die houten kantoorgebouwtjes van Kieboom Kolen aan de Rosestraat. Ik ga het voor u navragen.

Zie in dit kader meer oude Rotterdamse verhalen van Ellen Verkoelen van de Jongere Oudere Unie in Rotterdam:

https://dagblad010.nl/Columns/ik-hou-van-ouwe-rotterdammers-en-hun-verhalen-deel-2-

https://dagblad010.nl/Columns/ik-hou-van-echte-rotterdamse-verhalen-rob-jacobs-vertelt-ze