Deze week besprak de gemeenteraad in de commissie bouwen, wonen en buitenruimte (BWB) voor de tweede keer in korte tijd de zogenaamde 'Wateratlas'. De eerste keer werd namelijk duidelijk dat de Wateratlas vooral bij wijkraad en bewoners van de wijk Feijenoord tot ophef had geleid. De tweede bespreking deze week werd niet anders...

De Wateratlas is een beleidsvisie die contouren aangeeft van toekomstig beleid voor bijvoorbeeld de inrichting van de kades aan de Maas. Top.

Een stad besturen met een gedegen proces van visie, naar beleid naar uitvoering. Top.

Participeren met bewoners voordat je plannen maakt om schaarse ruimte te verdelen. Top.

Je zou zeggen: appeltje-eitje die Wateratlas. Ware het niet dat zowel bij de eerste als bij de tweede bespreking al snel bleek dat bepaalde delen van de stad onvoldoende of niet betrokken zijn geweest bij het participatieproces. In Feijenoord onvoldoende en in de Esch überhaupt niet. De ombudsman is zelfs nog betrokken geweest en heeft dat ook erkend.

En, verrassing, precies over die plekken van de Maaskade is er ophef over de invulling. Partyboten aan de Feijenoordkade en het verdwijnen van groen in de Esch.

Gaandeweg het commissiedebat bleek voor een deel van de gemeenteraad dat het besluit dat van de gemeenteraad wordt gevraagd eigenlijk nog niet ‘behandelrijp’ is. Dat is jargon voor: het besluit dat je vraagt is eigenlijk nog niet aan de orde, te vroeg. 'Terug naar de tekentafel' is dan meestal het oordeel.

Maar als dit scenario dreigt schieten 9 van de 10 bestuurders in de kramp: nee dit voorstel kan niet uitgesteld worden, dat zet alles weer op de lange baan. Het moet nú naar de raad en er is nú een besluit nodig. We móéten door. Vaak nog aangevuld met de opmerking dat er altijd wel mensen zijn die het niet eens zijn met een besluit en dat die mensen dan het debat domineren, maar dat als je daar altijd naar luistert je nergens komt. Het veronachtzamen van geluiden uit de stad als teken van bestuurlijke daadkracht dus.

Alleen, in dit geval gaat die vlieger helemaal niet op.

Dit gaat namelijk niet alleen over luidruchtige bewoners die het ergens niet mee eens zijn. In dit specifieke geval gaat het heel duidelijk over het ontbreken van participatie op twee plekken: De Esch is gewoon vergeten en de wijkraad Feijenoord heeft het college laten weten niet zonder bewonersparticipatie te kunnen reageren namens de wijkbewoners. Eerst participatie, dan een reactie van de wijkraad. Feijenoord bleef dus buiten beeld.

Dit plan zou perfect voor te leggen zijn aan de raad als eerst die witte vlekken van participatie ingevuld zouden worden. 1 bewonersavond in Feijenoord en 1 in de Esch en je bent al een heel eind. Het hele proces hoeft niet opnieuw, alleen op deze twee plekken. Over twee maanden al kan het voorstel opnieuw aan de raad gedaan worden. Nauwelijks vertraging, niks aan de hand.

Een kleine maar cruciale stap, temeer omdat in het verdere proces van uitvoering (waar komen wanneer welke boten te liggen de komende jaren?) het college zich ten doel stelt 'écht goed te participeren over die invulling met bewoners'. Het feit dat je dan beter niet dat proces al kunt beginnen met een 10-0 achterstand bij bewoners en wijkraden maakte weinig indruk op het college. Het stoomschip vaart door, als het dan maar met een kleine (coalitie)meerderheid door de gemeenteraad komt, soit. Het móét door.

Wat mij betreft is dit het tegenovergestelde van daadkrachtig bestuur. Je werpt onterecht allerlei mist op over jarenlange vertraging en 'onduidelijkheid voor bewoners en ondernemers'. Je maakt jezelf ongeloofwaardig in delen van de stad. Je krijgt alleen maar slechtere in plaats van betere participatie in de toekomst. Enzovoorts. Eerder vertraging dan versnelling dus.

En tenslotte zit hier wat mij betreft een heel verkeerd beeld achter van (inspraak van) bewoners. De ervaring leert namelijk dat goede participatie (óók als dat leidt tot onwenselijke uitkomsten voor bepaalde groepen mensen) zorgt voor begrip en dus draagvlak voor beleid. Het is een onderschatting van de waarde van de input, het begrip én het incasseringsvermogen van mensen.

En het is een teken van de tijd. Volgens mij hebben mensen juist behoefte aan betrouwbaar en benaderbaar bestuur. Het wantrouwen tegen de overheid wordt alleen maar gevoed als een bestuurder onvoldoende luistert en als een stoomschip koers houdt, ondanks mogelijkheden om ten halve te keren.

Dus aan het roer college: even ten halve keren die Wateratlas.