Pechtold gaat zich binnenkort tussen de bestuurlijke elite van ons land nestelen. Commissaris van de koning in Utrecht? Zo belonen onze bestuurders (kliek of kartel) zich. Geen moeilijke debatten meer, maar lintjes knippen, de vorst begeleiden en meer tijd besteden in en aan zijn cadeau gekregen penthouse.

Rotterdam mag hem bedanken. Het is namelijk Pechtold geweest die als minister van Binnenlandse Zaken de omstreden Rotterdamwet door de Eerste en Tweede Kamer heeft geleid. Bij de behandeling in de Senaat heb ik hem voor het eerst de hand geschud. Hij minister, ik fractievoorzitter van de grootste Rotterdamse partij. De wet die voorkomt dat teveel mensen met een erg laag inkomen in één wijk samenklonteren en zo gettovorming kunnen veroorzaken was omstreden. Ook omdat hij uit onze koker kwam.

Zoals te doen gebruikelijk vielen de woorden discriminatie en racisme, maar daar trok Pechtold zich toen nog niets van aan. Hij benadrukte de positieve effecten van een gunstig belastingklimaat voor kleine bedrijven in zo’n (achterstands)wijk en loodste de wet erdoor.

Na de positieve stemming in de Senaat deed hij zijn duim omhoog naar de publieke tribune waar Marco Pastors en ik zaten.

Later kwam ik hem tegen op een bijeenkomst met de gemachtigde van Curaçao, die in haar speech refereerde aan het kwalijke slavernijverleden op haar eiland en zinspeelde over een soort vergoeding voor nabestaanden. Ik vroeg even later het woord, stelde me voor en wees op mijn Noorse achternaam. Daarna zei ik een groot voorstander te zijn van herstelbetalingen uit Noorwegen in verband met de vikingtochten tussen 800- en 1100 na Christus.

Een deel van de zaal kuchte en keek me vernietigend aan (zoiets schofterigs hadden ze van mij wel verwacht) maar anderen schoten spontaan in de lach. Ook de minister kon een glimlach niet onderdrukken en vertelde me later dat humor af en toe louterend kan werken.

De laatste keer dat wij elkaar spraken was in het Haagse Dudok na de laatste Tweede Kamer-verkiezingen. Het ging snel en wij beiden vonden elkaar in het samenwerkingsverband tussen Leefbaar Rotterdam en D66,  waarbij hij Leefbaar als redelijk rechts omschreef. Een samenwerking om voort te zetten concludeerden we.

Edoch, we konden niet bevroeden dat in de krochten van het D66-kantoor al snode plannen werden gesmeed om die samenwerking de nek om te draaien. Eerst werd met een machtsgreep de zittende fractie in Rotterdam buiten werking gesteld en vervolgens werd een lijsttrekker gekozen, die bij de weinige woorden die hij bezigde vooral afkeer naar ons uitsprak. Daar gebruikte hij overigens geen argumenten voor. Het was het gebruikelijke: ”Het is Leefbaar Rotterdam, dus fout.”

Nu kennen we het resultaat. Lijstrekker Said Kasmi, die in de campagne geen enkel redelijk debat gevoerd heeft en die door de kiezer op de tweede plek gezet werd (no.2 van de lijst – Chantal Zeegers - kreeg meer stemmen) is nu wethouder van onderwijs.

Een beloning voor …… ja wat?

Het opzeggen van samenwerking met verreweg de grootste partij? Het verschaffen van lucratieve banen voor de linkse elite in onze stad? De diepe buiging voor het islamitische deel van de politiek?

Slechts een paar zogenaamde democraten weten het. Laten we hopen dat ze met hun fikken van de door Pechtold ingevoerde Rotterdamwet afblijven.