Een van de kernwaarden van Sparta is zijn traditie. Ik zal daarom altijd respectvol rechtop gaan staan als de Marsch wordt gespeeld. De kin omhoog. Dat zit er ingebakken.
Toen Bart Vriends in de zomer van 2016 Spartaan werd verbaasde hij vriend en vijand door op de vraag wie die Marsch schreef in een onvergetelijke setting de naam Jac Blazer uit z’n mouw te schudden en achteloos aan de opponent te vragen: En? Weet jij het jaar?
Het bijdehandje liep rood aan. Bart niet: 1909.
Vervolgens tekende hij op Het Kasteel het contract dat aan het einde van dit seizoen afloopt en als dat niet snel wordt verlengd zet ik Brigitte Bardot in om die zuinige Sparta-directeur te kistkalveren. Grote kans dat Laros in dat geval eerst wil weten wie Bardot is, maar dan hebben we altijd Vriends zelf nog om hem bij te spijkeren. Per slot van rekening weet hij ook moeiteloos wie Ad Verhoeven en vooral wie Bep Zaal was.
En dat is meteen ook de kloof tussen oud en nieuw Sparta: je moet bij de oudste betaald voetbalclub van Nederland wel bereid zijn je klassiekers te kennen. Daarom heb ik tranen met tuiten gehuild toen Henk van Stee plotseling Sparta achter zich liet.
Thuis zeiden ze gewoon Jaap tegen Jac Blazer, voegde Vriends nog toe aan de statuur van de tekstschrijver en componist, die de Marsch had geschreven voor de piano. Die piano staat bij de voetballer in de woonkamer die uitziet over de Maas. ’s Zomers bij mooi weer opent hij de balkondeuren en hoort men tot aan de Ballentent de sprankelende tonen die harmonieus vibreren uit z’n vierde pedaal. Men hoort dan een schoonheid, die weliswaar raar afsteekt bij de momenten waarop hij spitsen ter aarde bestelt, maar een kniesoor die daarop let. Want zoals Bart Vriends de Etude opus 9 nummer 2 van Fréderic Chopin speelt, zo liet hij in 2016 ook feilloos via de huig naar de opborrelende lippen het antwoord komen op de vraag ter gelegenheid waarvan de Sparta Marsch in 1909 geschreven was: het landskampioenschap.
Uitzicht daarop is de komende jaren kansloos. Tenzij bij handhaving in de eredivisie vanaf nu elk jaar een oud speler uit de categorie De Roon, Wijnaldum, Strootman, Dumfries en Depay met een op de Rabobank volgelopen rekening uit dankbaarheid naar de baarmoeder terugkeert en sponsors hun knip trekken om te voorkomen dat jeugdspelers vroegtijdig voor een appel en een ei moeten worden verkocht.
Graag zie ik ook een opvolger van Henk Fraser, die bijvoorbeeld wetenschap heeft van hoe Club Brugge de zelf opgeleide junior Charles de Ketelaere een status aparte verleende door hem het eerste half jaar altijd op te stellen. Roldoorbrekend. Ooit liet Denis Neville op die manier in Sparta's landskampioensjaar 1959 het zelfvertrouwen groeien bij de later onmogelijk te passeren linksback Bep Zaal, die als verwaarloosde linksbuiten voor 3000 gulden van Hermes DVS was overgenomen.
Ik volg Club Brugge wekelijks en De Ketelaere is nu de tankpas van de club. Dezelfde stijl trouwens als Sven Mijnans. Dezelfde universitaire linkervoet. Niet van de bal te krijgen. Even jong. Ik bedoel dus óók dat ik het vertrek betreur van Harroui, Dervisoglu en Emegha in ruil voor ééndagsvliegen die met de tomtom naar Spangen komen.
Laat ik het nog anders zeggen, eigenlijk bedoel ik dit: Zou het wellicht, wie weet en misschien, en ik geef toe: gek gedacht, maar als het gek is, misschien morgen niet, maar zou Henk van Stee niet gewoon Henk Fraser als trainer kunnen opvolgen?
Dan weet ik tenminste zeker dat Vriends blijft, Abels definitief de tweede Bep Zaal wordt en Mijnans op 10 als een tierelier gaat scoren. Laros en die nieuwe jongen uit het verre oosten van het land zouden gedurfd wereldgeschiedenis schrijven.
Wedden dat Henk het dan doet?