Bericht uit de ijstijd. Zal 1963 zijn geweest. Crooswijk, Marnixstraat. Kijk ons staan. Gebreide truien, goedkope jassen en broeken. De deuren ongeverfd maar wel open.

Arm maar gelukkig. Wisten wij veel. Kennedy moest nog vermoord worden. Of was net vermoord. Cubacrisis, geen idee. Praagse lente weer wel, op school dan. De zesdaagse oorlog moest nog beginnen. We hadden niet eens blauwe verf om ons haar te verven. Laat staan om te schreeuwen over het milieu, genderidentiteit of een oorlog waar je geen weet van hebt. We waren net uit de tweede wereldoorlog met Duitsland.

Wisten wij veel dat er een ijzeren gordijn was neergezet in Europa. We waren al blij als we gordijnen hadden. 

Blij als we stoeprand konden spelen. Een tent konden bouwen aan de straatkant. Als we maar op school konden schrijven en rekenen. En Veenendaal met z’n sigarenindustrie. Je wist nooit waar dat nog goed voor kon zijn.

Wisten wij veel. Slavernijverleden? Kolonialisme? Onze wereld bestond een keer per jaar uit kerstbomenjacht. Dan ging het er om in welke straat je woonde. Daar hoorde je dan bij. 

Wisten wij veel. Racisme? Geen idee. We zagen mannen in stapelbedden slapen in een kleine kamer. Spraken Italiaans, Grieks of Spaans. Zondag was altijd gezellig daar.

Anders dan bij de ouders van je vriendjes. We moesten weg zijn als mensen gingen eten. Aardappels werden geteld. We hadden het niet breed genoeg om intellectueel bezig te zijn.

Wisten wij veel wat de toekomst ons zou brengen? Misschien later de Thunderbirds als toekomstvisie. Dat was het dan wel.

En nu. Ja nu. Wij wisten niet veel. 

Ik heb wat meegemaakt in mijn leven. Heel veel. Weet inmiddels over oorlogen, milieu en politiek. Ook de creatieve wereld is mij niet vreemd.

En nog. Weet ik veel? Ik weet het nog niet. Wisten we het maar. Weet nog even veel op deze foto.