door Jan D. Swart

Het stadsbestuur van Rotterdam houdt voet bij stuk: 500 asielzoekers en niet één meer. Pas als Den Haag vanaf 1 januari 2023 de steden wettelijk verplicht de opvang te verruimen naar regeringsmaatstaven, zal wethouder Achbar zwichten. Eerder niet.

Het laatste pleidooi van links-Rotterdam voor een humaner quotum (liefst 3000) ging daarmee als een nachtkaars uit. Achbar (Denk) werd er niet heet of koud van, ook al vond de Partij van de Arbeid de vasthoudendheid van het stadsbestuur ‘’een begrenzing van de menselijkheid.’’ Terwijl raadslid Segers-Hoogendoorn van het CDA, die zei te spreken namens alle Rotterdammers, er nog een hardere kwalificatie voor in petto had: ‘’gezakt door de morele ondergrens.’’

Maar net als Achbar bleef ook raadslid Simon Becker van de VVD er nuchter onder. Hij herhaalde wat Achbar al had gezegd (‘’we hebben er al 10.000 onderdak verleend, we doen het als stad uitstekend’’) en voegde eraan toe: ‘’zeg nou eerlijk, we kunnen moeilijk de sores van de hele werd op onze schouders nemen?’’

Ook D66-raadslid Maassen bleef haar platte hand op de nee-knop drukken. Wel met haar inmiddels beroemde ‘’steen op de maag’’, zelfs in de drietrapsherhaling. En daar kwam gisteren een nieuwe uitdrukking bij: ‘’pijn in het hart.’’

Tjalling Vonk (CU) heeft dat al maanden. En toch zijn er dankzij zijn achterban tientallen particuliere initiatieven in Rotterdam inmiddels dik gelukt. Honderden asielzoekers kregen op privéadressen onderdak. ‘’Die tellen toch zeker niet mee?’’, vroeg hij Achbar, die hiermee onbekend was. Waarna Vonk wellicht even vreesde dat hij de wethouder op een idee had gebracht, maar dat bleek na een overleg op de gang niet het geval. De kerken kunnen buiten Den Haag om gewoon hun gang gaan, als ze het slim maar niet aan de grote klok hangen.