door Jan D. Swart
De raadzaal vermoedde al veel eerder dat hij het zou gaan zeggen, maar hij zei het niet, Richard Moti van de Partij van de Arbeid. Dat kwam omdat hij eigenlijk niet goed wist hoe zijn ergernis over het asielzoekersquotum van de huidige Rotterdamse coalitie (500 mensen en niet één meer) gedurende zijn spreektijd in emotie moest verdelen. Maar toen de fractievoorzitter van de Rotterdamse Partij van de Arbeid dan eindelijk was uitgefoeterd op Leefbaar en de VVD - omdat zij binnen het akkoord de grondleggers zijn van dit maximum - gooide hij het er toch uit: wel honderden vluchtelingen uit Oekraïne onderbrengen en bij 96 Afghanen steigeren vanwege hun huidskleur.
Het is meten met twee maten. Smoesjes als het gaat om Syriërs en Afghanen, zei hij nog. En dat - voegde hij aan zijn emotie toe - en dat terwijl zwangere vrouwen in Ter Apel buiten moeten slapen en er een kind is overleden.
Waarna bondgenoot GroenLinks niet kon nalaten om de humanitaire catastrofe vanwege het falende asielbeleid van deze regering er nog eens extra dik in te wrijven. ‘’Een quotum over mensenlevens. . . ’’, riep raadslid Larissa Vlieger op een misselijke toon, zo van: dat jullie dat durven in Rotterdam?
In het donderdag gehouden debat over de door het COA buiten medeweten van het stadsbestuur van Rotterdam in hotels ondergebrachte Afghaanse evacués was vanwege het overlijden van die baby al eerder geroepen dat ‘’er smeuïg politiek gewin van werd gemaakt’’. Afzender nota bene coalitiepartije D66, in de richting van Bij1. De sneer gold trouwens ook voor Volt, dat ook wel de jeudige politieke satelliet van de PvdA wordt genoemd. In Leefbaar-kringen spreekt men in dat verband over: de kleine afgescheiden Moti's.
Dus was er donderdag herrie op het stadhuis, waar het even jeugdige als stoïcijnse Leefbaar-raadslid Ceulemans geen centimeter toegaf aan de door Moti genoemde ‘’feitenvrije argumenten van rechts’’. Volgens de PvdA kwam slechts 2% van de vluchtelingen die in ter Apel buiten moeten slapen uit veilige landen. En die 96 Afghanen zeker niet. ‘’Helemaal onjuist’’, was het Leefbaar-antwoord. Maar toen was de spreektijd van Moti op.
‘’Er is nood”’, had de PvdA eerder al geroepen. ‘’Dat ziet u toch. En er staat in het akkoord dat als de nood aan de man is, dat het quotum niet heilig is.’’
Moti had geen minuut van zijn spreektijd onbenut gelaten om Leefbaar en de VVD te bewegen om van 500 bedden plus zakgeld minstens 1000 bedden en 1000 zakgeldjes te maken, maar het hielp niet. ‘’Duidelijk is dat Leefbaar en de VVD dus nee zouden hebben gezegd als het COA zich wel aan de regels zou hebben gehouden en aan het stadsbestuur zou hebben gevraagd: zijn die 96 Afghanen welkom? Nee dus.’’
Waarna Becker (VVD) en Ceulemans (Leefbaar) Moti aankeken, zo van: vriend, sorry, maar we zijn een klein land, we doen ons best, maar er zijn grenzen, en als u ze niet ziet, wij wel. En toen kwam Moti’s noodgreep in de stijl van Denk (2018-2022): de huidskleur.
En wat zei Denk nu? Raadslid Soytekin:‘’Dit probleem is niet regionaal op de te lossen. Doe het dan hier niet. Dit is aan Den Haag.’’
En hoe reageerde de in het nauw gedreven D66, dat nationaal ook voor geen enkele populariteitsprijs meer in aanmerking komt? Raadslid Maassen: ‘’Ja, wij zouden die Afghanen hebben toegelaten, maar we hebben nu eenmaal een coalitieakkoord en in zo’n akkoord doet men concessies.’’