Elkaar in het geheim filmen is niet netjes. Daarna het filmpje op internet verspreiden is nog een graadje erger. Soms is de jeugd schaamteloos doorgeslagen.

Maar het filmen kan ons ook helpen. Als het programma Opsporing Verzocht een verdachte crimineel in beeld brengt hoop ik 't liefst dat die nog voor het einde van de uitzending herkend is.

Wij van de Jongere Ouderen Unie zijn opgegroeid in een tijd dat een misdaad een zeldzaamheid was. Inmiddels is het lopende bandwerk. Mensen worden daar heel bang van. Het veiligheidsgevoel is in Nederland is nog nooit zo laag geweest. Ouderen zijn overdag op hun hoede en gaan ’s avonds de deur niet meer uit.

Ik ken genoeg ouderen die thuis een alarmsysteem hebben. Maar ik ken er minstens zoveel die er niet mee overweg kunnen. Ook niet met een buurtapp. De aanwezigheid van ouderwets patrouillerende wijkagenten zou al een slok op de borrel schelen. Daarom snak ik naar hun rentree. Elke keer als ik het bedrag zie dat de gemeente betaalt aan de renovatie van Boijmans van Beuningen (259 miljoen, hallo) moet ik denken aan de straatveiligheid die we ermee zouden kunnen bekostigen.

Van politie en boa’s gaat afschrikking uit. Ook van licht. Net als van een straatcamera. Ik zag vorige week weer een hele lijst aan straten voorbij komen waar in Rotterdam de camera gehandhaafd blijft. Dat bewijst dat daar behoefte aan is. Ik zeg niet dat je er misdaden mee voorkomt, maar ze hebben wel een afremmende werking. Bovendien zijn ze de beste hulp in het proces van opsporing. Voor mijn part krijgt dus elke straat een camera. Ook alle steegjes.

Nu is het actueel nog zo dat camera’s worden ingezet als sluitstuk. Dat komt vooral omdat D66 halsstarrig vindt dat er te veel privacy verloren gaat. Ook Denk houdt niet zo van filmen en Aboutaleb in het verleden evenmin. Elke keer als wijkraden in wanhoop nieuwe camera’s aanvroegen werden op alle zakjes zout gelegd met voor buitenstaanders niet te begrijpen begrippen als proportionaliteit en subsidiariteit. Daar moet men eens mee ophouden. Dat is pappen, nathouden, zuchten, en na het volgende incident met spijt achter je oren krabben. Het ouwe liedje.

We leven in een nieuwe realiteit.

In 2021 is al eens een keer een enquête gehouden waaruit bleek dat bijna een kwart van de Rotterdammers (23 procent) zéér positief stond tegenover cameratoezicht en zelfs 65 procent positief. Slechts 3 procent was negatief en 1 procent zéér negatief.

Ik zou er nu maar eens naar handelen.